14 Juli 2012 ga elke dag eens 200km relatief rustig fietsen met een gemiddelde van 40. En dan het laatste uur 50 tot 60 km per uur rijden met constant optrekken en afremmen over een niet geheel vlak parcours. Wedden dat je dan zere benen hebt aan het eind van de week? Goed we zijn profs en we zijn erop getraind, maar thuis train ik niet elke dag een week lang 200km. Simpelweg omdat je dan na een week behoorlijk moe bent en zeker niet week na week vol houdt. Daarom is het zo belangrijk dat we hier zo veel mogelijk rusten, eten en slapen voordat de Tour morgen ‘echt begint’. Daar waar de klimmers naar uit kijken omdat ze dan echt mogen afzien. De sprinters hebben dan even genoeg adrenaline rushes gehad. Rusten, daar is mijn kamergenoot Laurens dus een ster in. Als ik thuis wel eens druk in de weer ben met de kinderen en allerlei andere niet wieler dingen krijg ik wel eens een berichtje op een rustdag. ‘Zo, vandaag weer 8 uur horizontaal.’ En dat is dan exclusief nachttrust. Als weg kapitein moet ik zorgen voor rust in de koers, dus de mannen rustig in het peloton rondloodsen en zorgen dat zo weinig mogelijk stress en wind vangen. En dat gaat eerlijk gezegd erg goed, maar zodra we van de fiets afstappen vergeet ik nog wel eens wat rusten is. Een paar avonden geleden kreeg ik te horen. ‘Hey Tank, het is 23.00 uur en jij staat hier een beetje Yoga oefeningen te doen. Ga eens op je bed liggen! En niet zeuren dat je het eerste uur niet kunt slapen.’ ‘Verdomme Lau je hebt gelijk!’ Hij is degene die zodra het licht uit gaat binnen een minuut slaapgeluiden produceert, en daar heb ik me al meer dan eens over opgewonden, terwijl er dan bij mij nog allerlei theorien en gedachten gangen door het hoofd schieten. Nu na een week les, hoe val ik zo snel mogelijk in slaap, blijft de computer zoveel mogelijk uit en ben zelfs al halverwege een boek. Rekken doen we ’s ochtends en elke avond liggen we nu rond 23.00 te slapen. Nuu is het zelfs zover dat ik al columns schrijf ruim een dag van te voren. Wat een rust!