15 Juli 2012 We hebben 3 nieuwe fietsen nodig!’ hoor ik door mijn oortje iemand schreeuwen. Na een minuut die uren duurt ben ik bevrijd, verdwaasd kijk ik om me heen en weet even niet meer wat ik moet doen. Ik loop maar wat heen en weer. Ik zie overal renners en fietsen liggen. In de berm liggen 2 renners te kreunen waaronder Wout Poels. Ik ga op zoek naar mijn fiets en vind hem waar ik zojuist overeind gekrabbeld ben. De banden zijn volledig van de wielen afgetrokken. Ik zie ploegmaats rennen en Gesink wordt weggeduwd op de fiets van Sanchez. Een rembeweging voorin was genoeg voor een kettingreactie waarbij 2 renners rond plaats 30 in elkaar haakten en tegen de grond smakten. Dit gebeurde precies voor mij en met 70 km per uur kneep ik mijn remmen dicht. Slippend ging ik recht op de vallende renners af, en ik hoopte dat er een gaatje zou ontstaan waar ik tussendoor kon. Op het moment dat ik dacht dat ik het ging redden voelde ik een enorme klap in mijn rug en klapte direct tegen het asfalt. In reactie draaide ik mijn hoofd weg en probeerde met mijn arm mijn gezicht te beschermen terwijl de renners zich bleven stapelen. Het is een angstaanjagend geluid, van klappende banden, schreeuwende renners, schurend metaal en scheurend carbon. Toen de stapel uitgeschoven was bevond ik me onderop. Je voelt de pijn, maar het eerste wat een renner doet is kijken of hij zijn ledematen nog kan bewegen. Zo ja, dan zoek je je fiets en controleer je hem zo snel mogelijk, want het peloton zie je in de verte al verdwijnen. De gedachte van achtervolgen is namelijk niet prettig. Eenmaal op de fiets controleer je je schaafwonden en neem je de schade op. Afstappen doe je alleen als je niet meer kunt trappen of je stuur niet meer kunt vasthouden. De pijn gaat wel over. Dat weet elke renner. Eenmaal over de streep wordt de pijn erger, en zodra je je kleren uittrekt weet je dat de ergste pijn nog moet komen. Douchen en proberen het zand en asfalt uit je schaaf en brandwonden te krijgen. Liefst met zeep. De tranen springen in mijn ogen. Als ik uit de douche kom zie ik pas wat voor slagveld het is. En dan komt pas realiseer ik het me. 1 massale valpartij, en de hele Tourdroom is in duigen gevallen. De daaropvolgende dagen zullen pijn gaan doen. We zijn 3 dagen verder, en het doet nog steeds pijn. 13 renners hebben door die valpartij de Tour moeten verlaten, waaronder 1 van ons. De rest is verschrikkelijk blij met de rustdag van morgen. En ergens komt er weer een beetje hoop op nog een mooie Tour.