17 Juli 2012 dus niemand die aan zijn woorden twijfelt als hij het zegt. Hij had 4 kansen om een etappe te winnen deze Tour en 3 keer zat hij in de juiste ontsnapping. De 1e keer werd de groep voortijdig ingerekend, de 2e keer stuitte hij op een heel sterke Voeckler en maakte hij naar eigen zeggen een inschattingsfout. De 3e keer was het wel raak. Dat noemt men een killer. Zodra er een groep dreigt weg te rijden die dag steekt hij het grote mes en rijdt er naar toe. De rest van de Tour zit de uiterst vriendelijke Spanjaard lekker te lachen achterin het peloton en als het serieus wordt rijdt hij op het zwaarste verzet het peloton voorbij en nestelt zich voorin, dan verdwijnt heel even zijn lach. Het brengen van een bidon wordt steevast beantwoord met de woorden ‘Thank you’, waarop ik altijd zeg ‘Your welcome’ en dan verschijnt er een grote glimlach. Als je hem uit de wind houdt, hoor je, ‘Thank you’. En na de koers hoor je ook ‘Thank you’. ‘Your welcome’. (ook al heb ik niks kunnen doen voor hem) Voor de start draaien we nu we nog met 4 renners over zijn, zijn spaanse muziek via de Ipod zodat hij zich thuis voelt tussen al dat Nederlandse gekakel. ‘Thank you’. Hij heeft 1 dochtertje van 1 jaar, en elke dag sinds de Tour of California kijkt hij na de finish de 2 zelfde filmpjes op zijn telefoon met de luidspreker hard aan zodat ik elk kreetje dat ze maakt ondertussen prima mee kan doen. Een filmpje gaat na een minuut. ‘Paaaapaaa…… papaaaaa’. Dan balt hij zijn vuist en doet zijn ogen dicht. Elke keer zie je hem op de zelfde vertederende manier genieten. En dat voor een killer. Deze ochtend vroeg ik of ik zijn benen mocht lenen vandaag, ik wilde namelijk graag mee in de ontsnapping. Dan lacht hij met; ‘Yes yes’. Ik spring met de eerste ontsnapping mee en blaas me direct op. Ik zak volledig door het peloton en als ik helemaal achterin kom voel ik een hand in mijn rug. En die duwt me over de top. Ik kijk om en zie een glimlachende Luis. Ik worstel me door het eerste uur. En als het na 70km vol koers wat rustiger gaat kom ik naast hem. ‘You, ok?’ vraagt hij glimlachend? En zo kapot en wanhopig als ik ben. Ik glimlach terug. ‘Suffering yes’. En hij lacht. Na de koers klop ik hem op z’n schouder.‘Thank you for pushing’ . ‘Your welcome’