18 Juli 2007 De grote verrassing van de dag, dat was ik zelf op weg naar Autun. Voor anderen, maar vooral voor mezelf. Natuurlijk moet ik oppassen niet eurforisch te worden, want we kwamen weliswaar met een groep van 70 renners op de finish af. Daar behoor ik normaal wel bij te zitten, maar na 4 dagen kopwerk is dat toch iets anders. In de eerste week wil iedereen in de eerste groep arriveren omdat ze denken dat ze nog een klassement kunnen rijden of een sprint kunnen winnen. Het parcours was perfect voor mij. Erg lastig, maar niet te lange klimmen. Veel smalle wegen wegen en dan is het zaak om voorin te blijven. Dat is iets wat ik goed kan.

Maar ook de ploeg was verrast, vooral met mijn 9e plaats. Aan tafel werd uitgebreid gegrapt of ik nu ook al voor groen ging en of ik de nieuwe sprinter van de ploeg werd. Het feit dat ik op de voorlaatste berg nog was gestopt om te plassen had echter de meeste indruk en scheve gezichten opgewekt. Blijkbaar zaten velen al stuk en dat terwijl ik dacht dat het op dat moment vrij rustig ging, dus wel even kon stoppen om te plassen. Toen het peloton voorbij was zag ik dat er al renners gelost werden en ben ik zo snel mogelijk met een paar nieuwe bidonnen weer naar voren gereden. Toen kreeg ik het gevoel toch wel goed te zijn. Aan de finish verraste ik mezelf volledig, want ik kon de renners voor me tellen.

Na de finish kwam de vraag van de NOS of ik mezelf niet onderschat als renner. Natuurlijk was dit een verrassing voor mij, maar ik weet dat ik een sterk renner ben en denk daar niet dat ik mezelf onderschat. Ik weet echter ook dat ik niet explosief genoeg ben om zo´n sprint te winnen. Daarnaast ben ik een sterke renner bergop, maar te weinig klimmer om met de besten mee te kunnen. En mijn tijdritten zijn niet echt sterk. Daar heb ik blijkbaar de juiste mentaliteit niet voor. Maar al met al is dit een mooie opsteker. En na de overwinning van vandaag van Tom kan ik helemaal rustig de bergen in. En wie weet wat er de komende weken nog meer voor verrassingen uitrollen.