Op de rustdag komt Nico bij me. „Vrijdag is het open en staat er veel
wind.” Ik nam het voor kennisgeving aan. Donderdagochtend drukte hij het
ons nog een keer op het hart: „Hou je rustig vandaag, morgen gaan we een
bom gooien.” Nadat we de rit van donderdag veilig overleefd hadden,
begon het ’s avonds al wat te leven.
Gisterochtend aan het ontbijt namen we de scenario’s door. Oorlog maken
konden we niet alleen. Dat hou je in de wind geen 150km vol. De
mogelijke bondgenoten werden besproken en lieten we nu net in hetzelfde
hotel als Quick Step liggen. Zij hadden belangen met Cavendish voor de
sprint, en wij met Bauke en Laurens voor het klassement. Het is dan niet
ver lopen om eens te vragen wat hun plannen zijn als ze een tafel
verderop zitten te ontbijten. En wat bleek: zij wilden ook oorlog.
Merijn, onze ploegleider, had de hele etappe een maand geleden al
gereden en op video opgenomen. Drie gevaarlijke punten, waarvan we bij
de eerste, na 51 km, niet het initiatief zouden gaan nemen. Echter:
Quick Step bleek hier direct al een bom te willen gooien. Een kleine
verrassing, maar we waren gewaarschuwd en begonnen meteen mee te rijden
met de hele ploeg. Het peloton brak. En ik riep nog: „we gaan het
peloton slopen vandaag.”
Net voor moment dat Valverde lek reed, lag het volgende punt en we
beukten vol door de wind. Jammer voor hem, maar op dat moment was het
geen genade. Het peloton kraakte aan alle kanten en scheurde wederom.
Echter, doordat we constant vol gereden hadden in temperaturen van 30
graden, zat iedereen al tijden zonder drinken. Dat begon langzaam op te
breken. Er waren 2 momenten waarop ik naar achter ging om bidonnen te
halen en beide keren brak me dat bijna op. Zo lastig is het als je
achter in de wind hangt. Toen ik de tweede keer eindelijk weer voorin
zat en onze mannen besloten een tandje terug te nemen, gooide Saxo een
bom. Ze reden weg met een kleine groep. Onze 2 kopmannen hadden zich tot
dan toe redelijk rustig kunnen houden en zaten meteen mee. Eindelijk
konden we in de wielen uithijgen.
Mijn moment van de dag kwam toen Froome bij me kwam: „Why are you guys
not riding anymore?” Ik: „We’ve got our 2 men in front!” Hij: „Really?
F*ck me!”
Voor het eerst leek hij in deze Tour iets minder gerust. En wij? Wij
hebben ‘the flow’ te pakken. Maar: voetjes op de grond.

Verschenen in de Twentse Courant Tubantia dd 13-07 2013