11 Juli 2006 Stel: je bent 25 jaar, bent wereldkampioen, hebt dit jaar al zeventien koersen gewonnen, rijdt vier dagen in de gele trui en bent een van de meest charismatische renners in het peloton. De mensen dragen je op handen en iedereen loopt aan je te trekken, ze willen foto’s, handtekeningen en interviews. Tot aan de start van de Tour gaat alles vanzelf. Volgens iedereen ga je vijf etappes winnen en dat groen hangt allang om je nek.

En dan zit je in Bordeaux en heb je niet het groen en nog geen etappe gewonnen. Je hebt wel vier dagen in het geel gereden maar dat maakt in een keer niet meer uit. Je zou toch etappes winnen? Nee, je MOET etappes winnen. Je MOET het groen naar Parijs brengen. Je staat er vanaf de ronde van Qatar, bent met kop en schouders de beste renner van het seizoen en in een keer win je een week niet en dan klopt het niet meer. De Belgische pers zit al de hele week op je nek en constant vragen ze wat er mis is en waarom je niet wint. Waarom ben je tweede geworden? Langzaam druppelde de emmer van stress en druk en negatieve kritiek vol.

De winnaar van de etappe voor de rustdag werd Calzati, die verschrikkelijk tekeer is gegaan in een finale na een hele zware dag. Tom wilde gaan sprinten voor de punten van de groene trui. Die MOET immers in Parijs om zijn schouders hangen. Maar in een keer ging het niet meer, er brak iets. Na de finish reed hij naar de bus en had de pers nog maar een ding te melden. ‘Ik hoop dat jullie de beelden goed bekeken hebben, want dit was de laatste keer dat ik heb gesprint. De groene trui? Ik geef er geen bal meer om. Zoek het maar uit. Ik ga nog maar een keer proberen te winnen. Op Alpe d’Huez, en aangezien me dat ook niet zal lukken kan ik net zo goed gelijk stoppen want sprints win ik niet meer. PUNT!’ Geen excuses meer. En direct de journalisten vertellen wat ze graag al een week willen schrijven.

Iedereen heeft een breekpunt, bij teveel stress of te hoge druk. Alles ging altijd vanzelf. Tom brak en de pers likte zijn vingers er bij af. Maar de reactie van Tom hadden ze niet verwacht. In een keer wisten ze niks meer te vragen. ‘Vanaf nu moet niks meer, maar mag het alleen nog.’ ‘Laat me eerst maar eens met rust.’ En hij verdween.

In de bus haalden wij voor hem het gekregen kaartje van z’n vriendin even naar voren met wijze spreuken van Boeddha. Je bent pas een echte winnaar als je leert verliezen. En dat heeft hij zondag gedaan. Chapeau! Daarop hebben we die avond maar eens een goede pint gepakt.

Bram Tankink

Deze column stond in de Twentsche Courant Tubantia van dinsdag 11 juli 2006