01 Juli 2006 Vandaag was hard nodig. Pffff, tussenetappes, van mij mogen ze die afschaffen. Dit is zowieso al een vreemde tour, maar als iedereen denkt dat je ook al in tussen etappes het klassement kunt winnen is het afzien. Zoals ze gisteren hebben gereden heb ik weinig meegemaakt. Als je daarna ook nog eens op kop moet rijden en je zit tegen een hongerklop aan en zonder water dan weet je dat je het heel lastig gaat krijgen. Tegen de tijd dat ze met bidons kwamen was het eigenlijk al te laat en toen bleek het ook nog eens alleen maar water te zijn. Toen ben ik zelf naar achter gegaan om bidons te halen en suikers. Op het moment dat ik terug keerde in het peleton wist ik dat het eigenlijk al te laat was. Gelukkig was ook de rest van de ploeg gestopt met op kop rijden en dat scheelde met het afgeven van mijn bidonnen. Nu hoefde ik niet meer helemaal naar voren. Echter had ik er zo verschrikkelijk de balen in dat het niet lang duurde voordat ik mentaal volledig brak, in de hitte en door mijn vermoeide lichaam en zere benen. Toen ik nogmaals naar achteren ging in een wanhoopspoging voor meer suiker kwam ik niet meer terug in het peleton en hield het voor gezien. Dit zijn zeldzame momenten die je niet te vaak moet meemaken in een ronde. Je kop laten hangen is verschrikkelijk makkelijk maar ontzettend dodelijk. Gelukkig had het nu geen gevolgen.

Ik was in ieder geval strontchagrijnig toen ik de bus inkwam en al helemaal toen ik later in het hotel kwam waar we 2 dagen moesten blijven. Het leek meer op een varkensschuur dan een hotel. Na hevig protest zijn we verhuist naar iets betere kamers. Het vooruitzicht dat mijn vriendin met haar vriendinnen op weg was naar mij hielp enorm. En uiteindelijk wisten ze dit gat om half 1 ’s nachts te vinden. Met een paar lekker flessen rose was alles snel vergeten.

Vandaag was een heerlijke rustige dag alhoewel van slapen niet teveel gekomen is. Eens lekker uitslapen was er niet bij, want om 8 uur stonden de mannen van de controle voor de deur om ons bloed nog eens af te nemen. Ik heb ze nog voorgesteld om er in mijn geval wat bloed bij te doen, want ik vrees voor de volgende dagen.

De tussen etappes hebben voor mij niet die mooie ontsnapping opgeleverd waarop ik gehoopt had, maar het was niet alleen een kwestie van geen geluk, maar ook van niet kunnen. Ze reden gewoon weg te hard en ik vrees dat ik de eerste week teveel energie verbruikt heb om nog tot geweldige prestaties te komen in deze ronde.

Gisteren lag iedereen tussen zijn kader en ik ben geknapt, maar dat hadden er net zo goed 50 anderen kunnen zijn. Dus helemaal bang voor de komende dagen ben ik niet. Maar ik weet wel dat het ontzettend zwaar gaat worden nu het zwaartepunt van de Tour in de laatste week ligt en er nog steeds geen echte leider is. Ik vrees dat ze gaan aanvallen tot en met. En ik? Ik lig met mijn hoofd op het hakblok. Maar er liggen er meer en als mijn kop rolt ga ik echt niet de enige zijn.

Het probleem van gisteren binnen onze ploeg is niet gebrek aan kwaliteit. De eerste week in de tour is er relatief gezien weinig aangevallen omdat elke ploeg zijn tourkandidaat had. Door de geringe aanvallen, werd onze ploeg al heel vaak vroeg in de etappes gedwongen de boel te controleren. Hierbij reden wij wel ons nekje af, maar de andere ploegen hadden het vaak vrij makkelijk gehad en dat krijgen wij nu dubbel hard op ons brood omdat nu iedereen denkt nog een kans te maken. Het scheelt nogal hoe je die eerste week doorkomt voor je verdere tour.

Maar ik geef de moed nog niet op en put hoop uit het feit dat ik vorig jaar in de laatste week een geweldige opleving kreeg. Deze tour ben ik toch wel een stuk sterker en hoewel er eigenlijk geen kansen meer zijn hoop ik me deze week toch nog een keer te kunnen profileren.

Groetjes Bram