09 Juli 2006 Gisteren was de proloog en daarmee was de tour natuurlijk begonnen, maar vandaag bij bordje 0km kregen we te horen. ‘Succes jongens, de tour gaat nu echt beginnen’. Normaal gevolgd door een spervuur aan demarrages maar dat viel gelukkig mee. Voor de start, toen we de bus uitkwamen wist ik het weer. De Tour, je moet jezelf manouvreren naar het startpodium na al interviews af gegeven te hebben en allerlei mensen een hand te schudden die mij heel erg goed kennen maar waar ik me dan van afvraag waar ze me zo goed van kennen. Na de onoffeciële start waar het al ongeloofelijk druk was, moesten we eerst eer rondje door de stad fietsen om vervolgens bij de officiële start te komen. Hier nog het een en ander aan toespraken. Vervolgens weer geneutraliseerd vertrekken en de rest van de stad bekijken. Voor de geïnteresseerden, Straatsburg is echt een mooie stad. In de dorpjes daaromheen zijn zeker zo mooi.

Bij kilometer 0 aangekomen, waar we dan officieel gaan koersen, duurde het nog even, maar zodra we vertrokken waren mochten ik hem weer opsnuiven. De tourcultuur in het franse platte land. Ongeloofelijk waar al die mensen vandaan komen. Het geschreeuw en getetter in je oor en het constant op moeten letten op toeschouwers maakt geeft de tour een extra dimensie. Door al dat publiek wordt er ook gelijk constant een kilometer per uur harder gereden. De wegen waren gelukkig erg goed gisteren en alhoewel het verschrikkelijk warm was, was het goed te doen. Na 50km heb ik me achterin het peleton genesteld en vooral genoten van waar ik mee bezig was. Heerlijk fietsen in de zon met al je vrienden en nog meer vrienden aan de kant de het leuk vinden je te zien. Zonnetje erbij en natuurlijk niet te vergeten de gasten die graag hun blote kont aan je laten zien.

De koers verliep zoals gepland, maar in de laatste kilometers ging het in de hectiek volledig mis. We zaten tot 6 km voor de finish netjes bij elkaar, maar twee bochten brak het hele treintje en het duurde tot 4 km voor we weer bij elkaar kwamen. Op dat moment kom ik ook nog op kop terwijl dat nog niet de bedoeling was. Op het moment dat ik me iets in hou, komt er een meute over me heen en raak ik ingesloten. In de hoge snelheid kom ik niet meer naar voren en ook de rest weet elkaar niet meer te vinden. Tom strand na een klap van een camera op een dertiende plaats. Jammer, maar niemand die rouwt. Dit is de tour, dit hoort bij de tour. Dit maakt het zo verschrikkelijk moeilijk om een etappe te winnen. Hier is het niet vanzelfsprekend dat je als een van de sterksten een etappe wint.

Groetjes Bram