07 Juli 2006 Vanochtend hebben we het parcours van de proloog verkend, wat natuurlijk erg belangrijk is. Het eerste wat me opviel is dat er al veel mensen stonden. Je zou het bijna zijn vergeten de afgelopen dagen dat we voor de start van de Tour stonden met al die heisa er omheen. Een grote schande is het. Even was ik bang dat de mensen massaal de rug zouden keren naar het wielrennen, maar eenmaal vanmiddag aan de start merkte ik weer dat het de tour was. Wat een mensen massa. Heerlijk. Hoewel ik vrees dat heel veel Duitsers hebben besloten om op het laatst niet te komen was het gewoon erg druk. Ik ben wel benieuwd hoe het morgen zal zijn, als we een stuk door Duitsland fietsen. Vorig jaar was het zo verschrikkelijk druk, dat had ik nooit eerder meegemaakt.

Na het verkennen van het parcours terug naar het hotel en vlug even wat eten om vervolgens weer terug te keren. Op de weg naar het parcours kom ik erachter dat ik mijn nummer vergeten ben. Nummer 107. Ik was er nog zo trots op, ik had hem zelfs gisteravond tegen de lamp op het nachtkastje gezet om er naar te kunnen kijken. 17 is immers een geluk getal. En werd ik vorig jaar niet in de 17e rit 7e? Het kan ook de 18e rit zijn maar dat doet er niet toe. In de vuelta van 2004 werd ik in de 17e rit in ieder geval wel 7e. Maar dan vergeet ik hem. Ploegleider natuurlijk meteen in paniek en die meldt mij, nadat we geregeld hebben dat het nummer met de volgende auto meekomt, dat ik nu 5 strafpunten heb. En bij 20 mag je 5 criteriums minder rijden. Hoopvol vraag ik of er pluspunten zijn als ik een goede prestatie lever tijdens de tour. ‘Daar word je voor betaald jongen, dus daar gaan we vanuit. Later vertelde hij dat tegen een ander en toen liet hij doorschemeren dat voor heel goede prestaties 2 pluspunten te verdienen zijn.

Hmmmm, lekker. Dan de proloog. Die liep overigens uitstekend. Ik ben redelijk rustig vertrokken om niet mijn benen meteen de eerste dag op te blazen en heb daarna een goed ritme kunnen vinden. Licht draaien, dat was mijn motto en dat lukte super. De tussentijd was niet slecht en hoewel ik wist dat alles heel dicht bij elkaar zou zitten heb ik in het laatste deel toch alles proberen te geven. Na de finish was ik een tevreden mens.

De NOS vroeg of ik even live in de uitzending wilde komen bij Mart Smeets. Ik ben de beroerdste niet dus natuurlijk zei ik ja, mediageil als ik ben. Vlug even een ander droog shirt aan en achter de regisseur aan die blijkbaar nogal haast had. Ik zat nog vol adrenaline van de tijdrit dus kon ik hem makkelijk volgen. Bij de studio aangekomen, er was geen studio maar een mooi plekje onder een boom. Mart had echt het mooiste plekje uitgezocht, dat zal vast de ervaring zijn. Mart had nog alle tijd dus daar kon ik in een stoeltje onder de boom eindelijk tot rust komen met water en cola.

Terwijl ik tot rust kwam was er ondertussen grote paniek bij de bus. Ze waren Bram kwijt. Ik was natuurlijk vergeten te zeggen dat ik even weg ging. Een soigneur meldde dat hij mij te voet had zien weg gaan en daarmee werd de paniek nog groter. (oeps ik vergeet nu dat ik naar een masseur zou gaan voor baloefeningen. Dat is de tour, wat een tour en we zijn nog maar een dag onderweg) De fiets was gestolen! Toen ik tot rust was gekomen mocht ik bij Mart aan tafel schuiven, en dat was erg leuk. Ik kon uitgebreid mijn verhaal doen en ik mocht zelfs van Mart mijn schoenen op tafel gooien op verzoek van hem zelf, om ze te laten zien. Tja Oranje schoenen, dan kom je er niet onderuit natuurlijk. Ik vertelde er nog wel bij dat dit waarschijnlijk minpunten op zou leveren bij de ploeg, want het is niet de bedoeling dat je schoenen opvallen. Je wordt immers betaalt door de sponsor op de kleding en niet die op je schoenen. Dus -10 punten.

Toen ik terug kwam kreeg ik even flink op mijn flikker, want ze waren enorm ongerust over mijn fiets. En mij. Dus -15 punten. Ik vrees dat ik een verschrikkelijk goede tour moet gaan rijden anders ben ik na de tour niet te zien in criteriums als ik in dit tempo doorga.

Groetjes Bram