01 Juni 2006 Gisteren was het duidelijk niet de dag van oranje. Zelfs mijn speciale oranje schoenen hebben niet geholpen. Complimenten waren en wel. Voor het Nederlands elftal, mijn manier van rijden en mijn oranje schoenen. Boogerd en Thomas Dekker waren behoorlijk onder de indruk. Wat zou dat verschrikkelijk soignee staan bij hun rabo tenuutjes. Het mocht allemaal niet zo zijn.

Vooraf gezien was het natuurlijk al verschrikkelijk moeilijk om te winnen tegen zo’n grote overmacht van de Rabobank ploeg met zoveel goede renners. Om niet gefrusteerd rond te rijden op het NK en achter de feiten aan te rijden of in de tang te zitten door in de achtergrond met veel rabo’s als blok aan je been rond te fietsen leek het me verstandig zelf initiatief te nemen en constant op het eerste plan te strijden. Zonder daarbij mezelf om zeep te rijden. Dat lukte perfect tot in de finale.

Toen ik aan de start stond werd ik toch wel lichtelijk zenuwachtig, want ik wist haast zeker dat de rabo’s het meteen vanaf de start volle bak gingen rijden en natuurlijk stond ik nog met iedereen te praten. Dus toen ik bij de start kwam mocht ik mooi achteraan gaan staan. En het feit dat de eerste keer Pietersberg al heel snel kwam maakte me nerveus. Eenmaal vertrokken probeerde ik zo snel mogelijk naar voren te rijden, maar als ze direct al volle bak koersen is het niet makkelijk om zonder opgewarmd te zijn zo snel naar voren te rijden. Daardoor kon ik niet vermijden dat er meteen een groep wegreed zonder mij. Toen ik me voorin het peleton meldde zag ik dat het gat niet dichtgereden zou worden en ben ik er in een ultieme poging naartoe gesprongen. Dat lukte, en toen wist ik dat ik goed was, maar ik voorzichtig moest zijn met mijn krachten. Even gingen mijn gedachten terug naar Duitsland. Het regende en het bochtige parcours deed sterk denken aan de dag in Duitsland. Het leken de ideale omstandigheden. Heerlijk, vooral toen iedereen begon te mopperen. Het werd droog, mooi voor even maar jammer voor de finale.

Na een paar rondes leek de wedstrijd gestreden en zag het er goed uit, maar toen ik even met 4 man weg reed op de Pietersberg, reed ik lek. Een verschrikkelijk slecht moment en ik zag direct mijn hele NK in het water vallen. Ik zat me dan ook behoorlijk op te winden dat ik zo weinig hulp kreeg van de materiaal wagens. Toen ik bijna aansloot was er een valpartij in de kopgroep en hierdoor kon ik makkelijker aansluiten. Daarna was de fut er even uit en even later kon een gedeelte van het peleton terug komen. In de volgende kopgroepen die onstonden zat ik er telkens bij en heb nooit in de achtervolging hoeven rijden. Het leek misschien of ik met mijn krachten smeet, maar als je telkens in de achtervolging moet rijden doe je hetzelfde. Nu zat ik telkens op mijn gemak.

De stituatie dat ik met 4 renners voorop kwam was niet ideaal, maar in deze fase heb ik me vooral proberen te sparen. Rabo paste echter nu wel de juiste tactiek toe door sterke renners vooruit te sturen, maar Boogerd en Dekker zoveel mogelijk achter de hand te houden. Toen de uiteindelijke kopgroep ontstond werd het al snel duidelijk. Ze wilden niet met een groep naar de finish en bleven net zo lang demarreren totdat er een raborenner voorop kwam. Overal heb ik op gereageerd, maar zodra ik erbij zat hielden ze de benen stil en ging de volgende. Remmert die er ook bij zat en overigens een goede wedstrijd reed, was niet zo goed meer en kon niet vaak reageren. Zo kwam Bram de Groot alleen voorop en leek het er lang op dat hij ging winnen.

Het enige wat ik nog kon doen was proberen er met 2 of 3 achter te springen zodat ik weer voorop kwam met een klein groepje. De een na laatste keer Pietersberg maakte Remmert tempo en heb ik het daarop geprobeerd. Op het moment dat we bijna aansloten bij de Groot was de aanval van Boogerd samen met Langeveld ideaal. Heel even twijfelde ik, want ik had het al zo vaak geprobeerd. Maar toen niemand reageerde wist ik dat dit de beslissende actie was. Ik probeerde het nog, en ik zag dat ze me lieten rijden, maar net toen ik dacht dat ik wel zou gaan aansluiten bij de twee keek ik achterom en zag dat ze het gat op me dichtreden en daarmee wist ik dat we voor de derde plaats gingen rijden.

Balen, zeker omdat ik zo goed was en tot in de finale altijd in de ideale positie had gezeten. Maar dit is wielrennen. De sterkste renners zaten voorop en het collectief heeft het afgemaakt. Eindelijk valt Rabobank tactisch niks te verwijten. En daarmee heeft Nederland een waardig kampioen. Boogerd was van de twee zeker de sterkste, en daarmee is hij voor mij terecht winnaar, maar de oplossing die ze daarvoor gezocht hebben was niet echt mooi. Dat is de domper op een overigens prachtig en strijdlustig NK. Eindelijk, na al die jaren op zulke matige parcoursen.

Ik heb de wedstrijd nog vaak herlopen en heb slechts een zwak moment gekend; de demarrage van Boogerd. Maar ik vraag me ook af of Boogerd met Langeveld en mij naar de finish had willen rijden. Dat was echt niet door gegaan. Rabobank mocht hier gewoon niet verliezen dus ze zouden geen enkel risico nemen. Dat was me al eerder duidelijk geworden en dat bleek nog eens in de laatste paar kilometers waarin heel opzichtig werd gestreden. In principe kan ik mezelf niks verwijten en ik heb er hard voor gestreden. Het komt vast nog wel.

Dat ik geklopt werd door Kroon voor de 3e plaats, die elke ronde gelost werd, was voor mij wel een behoorlijke teleurstelling. Ik dacht werkelijk dat ik 3e ging worden en was er van overtuigd dat Karsten er niet meer bij zat, totdat ik op de finish door hem voorbij gereden werd. Een medaille had ik toch echt wel verdiend vond ik, maar ik kan het Karsten niet kwalijk nemen dat hij er voor gaat. Daarmee blijft er voor mij een rottige klassering en een raar gevoel over.

Nu moet ik verder kijken. DE TOUR!!!! Zaterdag is het alweer zover. Mijn tweede ronde van Frankrijk. Is dat geen droom? Vorig jaar wel. Maar dit jaar kijk ik er iets anders tegen aan. Ik heb er veel zin in, maar ik weet dat het verschrikkelijk afzien wordt en na al dat leed van de vorige tour roept er ergens in mijn lichaam van ‘neeeeee, niet weeeer.’ Maar ook bedenk ik me hoe mooi die drie weken waren buiten dat afzien en hoeveel positieve reacties en daaraan gekoppeld plezier ik heb gehad. De wedstrijd van gisteren was daarbij een mooie opsteker. Ik ga ik puike vorm naar de Tour. Ben lichter dan ooit en de voorbereiding was wederom perfect.

Vooralsnog heb ik niks te vrezen. En wie weet word ik in de tour wel beloond. Daar heb je in ieder geval nooit de last van zo’n ongelijke ploegverdeling.

Groetjes Bram