01 Juni 2006 Het WK is in volle gang, en dat betekent natuurlijk een stuk minder interesse voor de andere sporten die gaande zijn, maar voor ons verandert er niks. Gewoon puur natuur afzien hier. En ze hebben het dit jaar eens echt lastig gemaakt. De eerste vier dagen waren ‘vlak’. Toch raar dat er nooit meer dan een half peleton in de eerste groep aan de finish kwam. En aan de hoogtemeters was het al helemaal niet af te lezen. Daarnaast was het tempo ook nog eens moordend. Vooral gisteren, toen ik terug het tourgevoel kreeg. Ze reden de hele dag in tour tempo en niemand gaf af tot aan de laatste klim. Dat zijn echt loodzware dagen. Zwaarder dan zo’n berg etappe als vandaag. Maar het ging goed, en voor onze ploeg was het tot nu toe supersuccesvol met de ritwinsten van Tom en Nick en drie dagen de gele trui in de ploeg. Daarmee is de ronde geslaagd en kunnen we nu in de bergen rustig aan doen. We hebben er wel hard voor moeten werken, maar met alle plezier, want de sfeer is weer eens ouderwets super.

Vandaag was dan de eerste berg etappe en ondanks het werk van de afgelopen dagen voelde ik me prima en wilde wel proberen lang mee te gaan. Maar er lag verder geen druk, want mocht het niet gaan dan moest ik me vooral rustig houden, omdat het niet de bedoeling is ons hier helemaal over de zeik te rijden. In de tour mogen we immers nog genoeg op kop rijden en daar werken we naar toe. De vorm van iedereen is goed. Dus opportunistisch begon ik vandaag aan de slotklim hoewel ik wel weet dat dat niet echt iets voor mij is. Maar ik wilde wel eens zien hoe de benen waren. De eerste klim kon ik goed volgen en kwam met de eersten boven. De tweede klim begon echt steil en aangezien ik hem niet kende en mijn communicatie uitgevallen was wist ik niet wat er komen ging. Dat was wel even een kleine domper, want precies aan het einde van het steile stuk liet ik me uitzakken. Ik wilde me niet helemaal te pletter fietsen als de hele klim zo steil was. Kom ik aan het einde van dat stuk op 20 meter van de eerste groep boven en er kwam nog een renner voorbij die dat gat wel voor me wilde dichten. Hem lukte het niet en toen ik het daarna wilde proberen was het gat al te groot en lukte het mij ook niet meer. De rest van de klim was niet al te lastig dus vrij makkelijk om te volgen, daaruit blijkt maar weer eens dat parcours kennis erg handig is.

Karsten kwam me later achterop en samen zijn we rustig omhoog gepeddeld. Er zijn er nog een hoop voorbij gekomen. En daarbij enkele Fransen. Je ziet hier echt dat er een hoop zijn die zich hier aan het bewijzen zijn voor de Tour of proberen selectie af te dwingen. Gelukkig hoef ik me daar niet druk om te maken, want inmiddels ben ik zeker van de Tour. De komende dagen kan ik dan ook onbevangen rond fietsen en wil toch eens proberen in een bergetappe mee te gaan in een ontsnapping.

Groetjes Bram