En het leverde nogal wat op, 2 mont blanc pennen, nu kan ik links en rechts schrijven, dus dat komt goed uit zei ik voor de gein. Een paar weken daarvoor liep ik door Maastricht en stond ik bij een etalage te kijken. ‘What the fuck moet je nu met een pen van 500 euro vroeg ik aan mijn vriendin?’ Voor dat geld hoef je vast zelf niet meer te schrijven was mijn simpele gedachte. Twee weken later was ik in een keer de trotse bezitter van twee van die mooie etalage pennen. Een vanwege de pech van het jaar ervoor, toen ik in die wedstrijd een botje in mijn hand brak en eentje vanwege de derde plaats. Thuis gekomen wilde ik natuurlijk meteen gaan schrijven, want ik wilde wel eens weten of dat echt zo speciaal was. Wat blijkt....... Geen inkt..... Tja, voor die prijs kun je natuurlijk ook niet alles verwachten.
Na de wedstrijd heb ik de training weer opgepakt en dat ging allemaal voorspoedig. Helaas heb ik door het slechte weer wel een paar trainingen moeten inkorten of schrappen, maar een groot probleem was dat niet. Vorige week heb ik moeten testen, en deze was een kopie van de test van het jaar ervoor. Natuurlijk moet ik mezelf niet voor de gek houden, maar ik heb het idee dat ik wel beter ben. De test vorig jaar was al buitengewoon goed en af te lezen aan het watt per kilogram lichaamsgewicht zat ik echt al bovenaan de range waarin profs testen. In zo’n test doe ik weinig onder voor de echte top. Zo’n test is een weerspiegeling van je conditie en duurt een uur. De tour de France duurt drie weken dus dat is een heel ander verhaal. Je kunt dezelfde test afleveren maar uiteindelijk in een etappewedstrijd veel langer mee gaan omdat je lichaam beter hersteld na inspanningen. We gaan het zien.
Na het testen zijn we met een privevliegtuig van de onze sponsor innergetic voor drie dagen naar de Alpen vertrokken. Echt perfect georganiseerd. Nu ben ik sinds ik afgelopen jaar op vakantie boven Rio de Janeiro met het vliegtuig in een hevige onweersbui met de daarbij behorende turbulentie terecht kwam een beetje angstig geworden. Toen zeiden Karsten en ik dat als we veilig aan de grond zouden komen we nooit meer in een vliegtuig zouden stappen. Als je om de 2 seconde een lichtflits langs je vliegtuig ziet gaan zit je echt niet op je gemak. En nu gingen we dus met een heel klein vliegtuigje naar de Alpen, waar het slecht weer was. En dan landen in een vallei waar stormkracht staat? Amai.... zweten.....
We hebben er uiteindelijk 3 dagen goed kunnen trainen. We hebben 2 alpenetappes verkend. En voor de mensen die denken dat de tour dit jaar minder zwaar zal zijn. Dat is een illusie. Vorig jaar hadden we twee alpen etappes en die waren nog niet eens zo lastig. Deze zijn wel echt heel zwaar en het zijn er ook nog een drie. En dat in de laatste week van de tour.
Het trainen daar ging lekker. Door het koude weer daar, (op Croix de Fer (2095m) was het minus 1 graad en sneeuwde het) werd ik echter wel enorm verkouden, meegenomen uit Nederland van mijn vriendin. Rujano kon ik echter niet volgen. Een nieuwe aanwinst in de ploeg. Een klimmer die vorig jaar onverwachts 3e werd in de ronde van Italië. Een klimmer puur sang. En dat hij klimmen kon heeft hij voor mijn gevoel bewezen. 48 kilo schoon aan de haak. Ik ben benieuwd, maar na die drie dagen weet ik wel dat het geen slechte aanwinst is. De laatste dag reden we de Joux Plan op. Vanaf deze klim heb je een prachtig uitzicht op de Mont Blanc, en hij was mooi! Door het koude weer van de afgelopen tijd een wintersplaatje zelf. Helaas zag ik in de grijze streepjes, van de kale rotsen, tussen de sneeuw allemaal pennen. Mont Blanc pennen dan wel. Wat een onzin!
Terug gekomen van het trainingskamp zette de verkoudheid door en zondag nacht kwam daar in een keer koorts bij. Dat was een behoorlijke domper. Beter op dat moment dan later, maar echt gebruiken kun je het niet in je voorbereiding. Het werpt je altijd iets terug. Gelukkig werd het de volgende dag snel minder en tegen de avond voelde ik me al een stuk beter. Gisteren heb ik het nog wat rustig aan gedaan en vandaag heb ik weer normaal getraind. 5 uur, waarvan 3 uur achter de brommer bij Nico. We hebben het laatste deel van de tour etappe naar Valkenburg verkend. En het ging goed, ik heb niet het idee dat ik erg veel geleden heb van dat gezondheidsdipje. Heel iets misschien. Ik heb nog twee rustdagen voor ik naar Zwitserland vertrek, dus het gaat allemaal goed komen.
Groetjes Bram
