01 Mei 2006 Parijs Nice of Tirreno. Dat was de vraag dit jaar. Afgelopen 2 jaar heb ik Parijs Nice gereden, maar dit jaar kwamen ze met het voorstel om Tirreno te rijden. Op zich zag ik dat wel zitten. Iets warmer, en Italiaans koersen, dus dat betekend vooral lekker rustig in het begin. Velen noemen deze ronde de ideale voorbereiding op de klassiekers. Dat laatste is misschien waar, maar die eerste 2 niet. Het is ook in Italië niet meer wat het geweest is, dankzij de pro-tour. Daarnaast heeft gedeeltelijk te maken met het werk wat we moesten doen voor Bettini. Ongelooflijk hoe sterk hij is. Daar stond afgelopen dagen geen maat op. We waren al bezig een wedstrijdje te doen waar de meeste ritten gewonnen werden, en het stond 3-2 voor de Parijs Nice ploeg maar daar waren al 2 etappes meer verreden. Natuurlijk kon dit niet blijven duren en daarom sloeg vandaag het noodlot toe. Gisteravond waren Bramati en Bettini uitgebreid aan het vertellen en opscheppen over hun grootste valpartijen. Die van vandaag zal er zeker bijkomen. Met z’n tweeën met 60km per uur door een windvlaag tegen de grond. Je moet over dat soort dingen ook niet praten, zul je altijd zien dat het daarna gebeurd. Behalve als je het hebt over het winnen van de loterij, maar dat terzijde.

Op het moment dat het gebeurde was ik al met een groep weg. Na een ellendig lange discussie over het wel of niet starten, Italianen mogen nu eenmaal graag discussiëren. Geen probleem, maar hou het kort. We stonden al een half uur in de kou te wachten op de beslissing en als we direct gestart waren hadden we al bijna gehad waar het om ging. Op 25km lag een col en de Italianen waren bang dat ze het koud zouden krijgen aangezien het in de startplaats regende en 6 graden was. Volgens een paar renners zou het zeker sneeuwen op de top, ook al was de organisatie daar ter plaatse en die zeiden dat het daar droog was en er geen sneeuw lag. Dan lijkt het mij duidelijk, maar er bestaan blijkbaar ontzettend koppige mensen. Uiteindelijk zijn we toch gestart. Koud was het wel, maar er zijn ergere dingen. In de klim word je vanzelf warm, waarna natuurlijk een afdaling volgt. Hier werd het wel ontzettend koud, maar eenmaal onderaan was dat probleem snel verholpen want ze schoten in gang. En dat half uur staan wachten werd snel goed gemaakt. O ja, en op de top? Daar lag geen sneeuw, behalve wat hopen langs de weg.

Met een keer meespringen zat ik in de kopgroep. Ideaal voor Bettini, maar helaas, valpartij. Dit hoorde ik pas later, want ik was weer eens mijn communicatie vergeten. Ik vond het geen probleem want het ging snel genoeg. Vanaf het moment dat ik het hoorde ben ik volop gaan meedraaien. De kopgroep bestond uit 8 renners met onder andere Di Luca. En die ging echt als een bezetene tekeer. Amai! Op het moment dat het peleton bijna weer aansloot, heb ik samen met hem nog eens flink gas gegeven en en bleven we met 5 renners over. Vervolgens sluiten er 2 aan die de sprong hebben kunnen maken. Maar ondanks alle inspanningen lopen we weinig uit. Tja als er in het peleton drie ploegen volle bak op kop rijden dan wordt het lastig. Op gegeven moment draaide Di Luca ook niet meer mee en nu ben ik door mijn wielerervaring een beetje achterdochtig geworden. Vooral als iemand zegt dat hij stuk zit terwijl het een super goede renner is. Maar als hij me vervolgens om suikers komt vragen dan ben ik die wel bereid te geven. Blijkbaar had hij ze hard nodig want een kilometer later wordt hij gelost bij een tempo versnelling. De hongerklop, zelfs kopmannen komen het tegen in barre omstandigheden van bergen, kou, wind en regen.

Maar aan ons kopgroepje was niks meer te redden, want het peleton liet ons gewoon weg niet begaan, en na 70km vooruit te hebben gereden met een maximale voorsprong van 55 seconden was het ten einde. Toch was ik super tevreden, want ik voelde me goed en had veel kracht in mijn benen. Ik heb zelden zo lang zo hard gereden met een kopgroep. Vaak moet je een enorme inspanning leveren om weg te komen en als de voorsprong dan eenmaal boven de 2 minuten komt kun je gas terug nemen. Maar ditmaal wilde het peleton ons niet laten rijden, maar omdat we van voor zo hard reden duurde het zo lang voor ze ons terug hadden. Voor mij was het dus een leuke sportmiddag, maar voor de ploeg een domper op een tot nu toe super seizoen. Gelukkig vallen de verwondingen van Bettini en Bramati mee. Niks gebroken, dus alles goed.