01 Maart 2006 ‘Arno Wallaard is gisteravond overleden aan een hartaanval’. Staat op het internet. Degene die dit bericht heeft geplaatst, plaatste dit onder de naam ‘Het maakt niet uit’. Op dat moment maakt dat ook niet uit. Een hartstilstand. Ik heb het zelf van dichtbij meegemaakt. Meteen komt de herinnering boven van de avond waarop ik thuis kom en mij de mededeling wacht dat het bij mijn vader gebeurde. Ik geloof het niet zelfs niet als ik naast zijn lichaam sta. Aan de bewuste avond denk ik weinig, maar nu komt het heel helder voor mijn geest. En daaraan denkend kan ik me voorstellen hoe het moet zijn voor de familie en vriendin van Arno. Het leven gaat door en ik moet naar een verjaardag. Iemand die 53 jaar wordt, de leeftijd waarop mijn vader weer overleed. Wat kan het leven verschrikkelijk zijn. Onderweg naar de verjaardag denk ik er niet meer aan.

De volgende ochtend word ik vroeg wakker en kan niet meer slapen. Nu houden de gedachten aan Arno en zijn familie me wel wakker. ‘Het maakt niet uit’, de naam die degene heeft aangenomen zegt alles. Niks maakt meer uit, alles gaat langs je heen als je een dierbare verliest. Je wilt terug in het verleden, maar elke seconde ga je juist verder weg, er is geen weg terug, maar wat komt maakt niet meer uit. Ik stel me zijn ouders voor, die moeten leven met het verlies van een zoon. Volgens mij bestaat er niets ergers dan dat. Wij gaan gewoon verder met ons leven, maar hun blijven achter met eeuwig verdriet en zullen er constant mee geconfronteerd worden. En ook zij zullen verder gaan, want de tijd tikt lekker door, maar het maakt allemaal niets meer uit...

Arno is vandaag begraven en daarmee zullen een hoop naasten uit hun roes ontwaken. Zo is het. De eerste moment denk je dat het een grap is en geloof je het niet, dan blijkt het toch zo te zijn en leef je naar de begravenis. Hij is er in principe nog. Maar na vandaag niet meer, en dan.... Pure leegte. Iedereen doorloopt de fases van doodsverwerking anders en in een verschillende tijdslengte. Ik wens iedereen die dat nu moet doen heel veel sterkte.

Ik zit gewoon in Tirreno Adriatico, en zou liever een stukje schrijven over mijn voorbereiding en hoe ik deze koers inga, maar ik neem nu liever een minuut stilte.. Het maakt even niet zoveel uit.