06 Februari 2006 Vorige week maandag heb ik een positie test gedaan in Milaan bij het oude testcentrum van Mapei. De reden dat ik de test liet doen was dat de ploegleider me er vorig jaar in de ronde van Polen op attent maakte dat ik veel kon verbeteren aan mijn positie op de trijdritfiets. Daarna kwam Karsten zoals in een eerder verslag ook met de mededeling dat ik wel wat aan mijn positie kon doen. Waarom is me dit nooit eerder verteld door renners of ploegleiders? Eigenbelang? Er is me in die 5 jaar nooit echt verteld dat ik wat aan mijn positie moest doen. Zelf had ik er een beetje schrik voor, want een kleine verandering kan grote gevolgen hebben voor je houding op de fiets en blessures veroorzaken. Nu heb ik in het verleden nogal eens knieproblemen gehad en daar had ik de laatste jaren geen last meer van. Afgelopen jaren heb ik veel last gehad van mijn heup. Ik ben toen een keer met mijn fiets bij de dokter geweest en die vond dat ik wat hoog zat en dat dat het probleem kon veroorzaken. Ik heb het zadel toen wat lager gezet en het zadel iets naar voren gekanteld. Het probleem ging niet direct weg, maar na veel therapie was het onder controle en daarna was ik bang om deze blessure terug te krijgen dus heb de postie zo gelaten.

Twee jaar terug vond ik echter dat ik te laag zat en heb het zadel toen hoger gezet. Vlak daarna kreeg ik een blessure aan een spier aan de binnenkant van de knie. De oorzaak lag achteraf waarschijnlijk niet in het verzetten van het zadel, maar aan het feit dat ik mijn knie een keer heel hard had gestoten aan mijn stuur. Op dat moment heb ik mijn zadel wel gelijk terug gezet en verder niet meer aangeraakt. Tot afgelopen winter toen ik de discussie had met Karsten. Daarna zag ik voor het eerst de video van de Ronde van Duitsland en toen schrok ik wel een beetje van mijn zadel hoogte. Dat leek me veel te laag. Dus met de ploegleider een afspraak gemaakt om eens te gaan testen en eigenlijk had dat al in januari gemoeten maar door omstandigheden lukte dat niet.

Dus ik vorige week maandag na de Middellandse zee op eigen houtje met een auto van de ploeg richting Milaan. ’s Maandags met de ploegleider, die in Milaan woont naar het testcentrum gegaan. Alleerst kreeg ik allerlei punten op lichaam geplakt en moest ik gaan fietsen. Met twee infraroodcamera’s aan beiden kanten werden die punten geregistreerd en in een computer model opgeslagen. Op die manier kon je goed zien hoe je op de fiets zat en wat voor bewegingen je maakt en alle hoeken werden berekend. Daarnaast werden de hoeken gezet waarbij je de meeste kracht kan leveren en wat het meest prettig zit. Dat laatste is natuurlijk per persoon verschillend, maar van alle testen die ze gedaan hebben nemen ze dan het gemiddelde. Vervolgens gaan ze je positie net zo lang aanpassen tot je in de positie komt die de ideale waarden het dichtst benaderen. In eerste instantie zat ik er volgens die man die testte niet zo ver naast, maar uiteindelijk kwam ik toch een hele cm hoger te zitten en anderhalve cm naar achter. Ik voelde meteen dat ik goed zat. Daarna hebben we de tijdrit fiets aangepast. Zadel 1 cm hoger, maar nu 2,5 cm naar voren en stuur 1 cm lager. Hierdoor wordt mijn positie als ware naar voren gekanteld en zit ik veel aerodinamischer en kan beter mijn kracht kwijt.

’s Middags gelijk mijn nieuwe positie getest en het voelde goed. De angst voor blessures heb ik even uitgeschakeld met de gedachte dat mijn spieren nu wel zo ver gesterkt zijn dat ze niet meer zo snel overbelast worden. Daarnaast helpt goed rekken en dat had ik de laatste tijd erg veel gedaan met de gedachte dat ik ging testen. De volgende dagen heb ik gewoon getraind met deze positie. Nergens last van en ik was supertevreden. Echter kreeg ik na twee dagen het idee dat ik nog te laag zat, en die gedachte was niet onterecht, want toen ik een dag voor Haut-Var de fiets nog eens na liet meten bleek dat mijn zadel weer terug gezakt was.

Dan heb ik toch maar besloten om het zadel omhoog te doen op mijn nieuwe stand omdat ik wilde zien hoe het in de wedstrijd uit zou pakken. Haut-Var ging de volgende dag echt super. Bergop reed ik met de besten mee omhoog en dat was in Middellandse zee nog heel anders. Daar was ik weliswaar iets ziek, maar het verschil was aanmerkelijk. Ook zat ik nu bij hoge hartslag relatief minder af te zien. Ik heb het idee dat ik mijn kracht een stuk beter kwijt kan. De volgende dag in Haribo kreeg ik last van mijn achillespees en dat ging zo’n pijn doen dat ik al na 50km moest opgeven. En dat terwijl ik de dag ervoor niks had gevoeld. Dus toch aanpassingsproblemen? Ik weet het niet. Uit voorzorg heb ik het zadel een paar mm lager gezet en nu gaat het goed.

Als ik hier aan gewend ben zal ik hem zeker weer hoger zetten, want het gevoel in Haut-Var was gewoon super. Door het sterke optreden werd ik in een verdedigende rol gedrukt samen met Nick Nuyens, maar anders had er zeker meer ingezeten. In de finale onstand er een kopgroep van 4 renners met daarbij Addy Engels en Jurgen van de Walle. Dat was natuurlijk super, Nick en ik hoefden daardoor niks te doen. Echter kwam er geen achtervolging meer op gang en toen Addy van voren gelost werd was het al te laat om wat te ondernemen. Nick en ik kwamen er uiteindelijk met een groep achter de koplopers, maar wilden de achtervolging niet leiden omdat we Jurgen na een enorm sterk optreden die dag de kans wel gunden. Helaas strandde hij op een 3e plaats. Daarachter trok ik de sprint aan voor Nick die 4e werd. Ikzelf werd daardoor 8e. Maar een enorm positief gevoel over vorm en positie bleef hangen. Als de hiel mij niet teveel parten speelt wordt het vast een leuk voorjaar.

Groetjes Bram