31 Januari 2008 Mijn eerste trainingskamp met Rabo, oftewel het eerste trainingskamp in een andere ploeg. Het is iets nieuws. En daarom ging ik vol goede zin op op 12 januari met mijn koffers naar het vliegveld op weg naar Almeria, waar Rabobank voor in het 2^e jaar zijn vleugels uitslaat om daar te trainen. Mooi weer en rustige wegen waren de hoofdmoot om daar te gaan zitten.

De eerste dag was het lichtelijk aan het miezeren en het stormde er behoorlijk, vervolgens reden ze verschrikkelijk hard en ik vroeg me even af of ik wel getraind had deze winter. Ik was toch goed bezig geweest? De tweede dag kon ik mezelf deze vraag herhalen toen ik op het laatste klimmetje gelost werd samen met Laurens en ik Joost Posthuma voor me zag rijden met een lekke band. ‘Hey, Joost, je hebt lek!’ ‘Ja, weet ik, maar de auto staat boven.’ ‘Doe ons dan in ieder geval een plezier en ga achter ons fietsen, want dit is verschrikkelijk slecht voor mijn moraal.’ Dat wilde hij wel doen, maar mijn moraal werd er niet beter op. Als excuus redde ik mezelf dat ik bijna 3 weken niks had gedaan vanwege een zere knie.

Ik was daarom ook al lang blij dat die bewuste knie me geen parten meer speelde. Dat ik desondanks in de snelle groep mee fietste nam ik dan ook maar voor lief, maar dan moeten ze me niet gaan lossen met lekke banden. De volgende dagen verbeterde mijn vorm zoals het weer verbeterde en het werd dan ook in alle opzichten een zonnig trainingskamp. Behalve dat iedereen zo hard reed is het leuk om tussen zoveel taalgenoten te vertoeven. En zoals het Nederlanders betaamt werd er volop gediscussieerd.

Onder andere werd het schrijven van columns op de hak genomen en Löwik heeft ons beloofd een column te schrijven over renners die columns schrijven. Echter kreeg ik daarnaast verzoekjes voor mijn columns van verschillende kanten. Dus de columns maken tongen los en dat is toch waar het om bedoeld is. En in dit nieuwe jaar ga ik er dan ook lekker mee verder, en qua onderwerpen hoef ik met al die verzoekjes bij mijn nieuwe ploeg niet verlegen te zitten over onderwerpen.

Daarmee is gelijk de toon gezet op trainingskamp. En het leuke aan de nieuwe ploeg vind ik dan ook dat je het overal over kunt hebben. Dit heeft natuurlijk te maken met de grote hoeveelheid Nederlandstalige in de ploeg, waardoor er makkelijk en veel wordt gesproken. In een wereld waar je alleen maar met fietsen bezig bent is het heerlijk om het op de fiets of ‘s avonds eens een keer niet over fietsen te hebben. Dat gaat in het Italiaans toch wat moeilijker. Ja, na dit trainingskamp kan ik zeggen. Het is gezellig, ik voel me er thuis.