14 Februari 2008 Het is weer zover, de winter is over. Of tenminste die van de wielrenners. Morgen begint de ronde van Mallorca. Voor mij de eerste officiële wedstrijd van het jaar en in een nieuw shirt. Die van de Rabobank. Dat zal een nieuw gevoel zijn en wellicht een mooi gevoel. Ik zeg de eerste officiële, want op het vorige trainingskamp in Mojacar heb ik al heel wat interne wedstrijdjes moeten rijden met mijn directe collega´s. Dat was toch wel even wennen. Ik was de trainingskampen van Quick Step gewend en die gingen er met een hoop Italianen uitermate relaxed aan toe. Het gebeurde vaker dat ik als eerste boven was, dan dat ik bergop gelost werd. In Mojacar begin januari was het dan ook even schrikken toen Joost Posthuma MET lekke band mij uit zijn wel reed bergop. Maar toch had ik het idee dat ik niet echt slecht was en langzaam kwam ik er wel in. Dat trainingskamp heeft mijn conditie echt goed gedaan en nu we in Mallorca twee dagen aan het trainen zijn geweest heb ik het idee dat de achterstand is weggewerkt.

Echter zullen de komende koersen daar uitsluitsel over geven, want zoals elke wielrenner weet is trainen niet koersen. Heel stiekem hoop je dat je in het begin van het jaar opstaat als de nieuwe Armstrong. Met de jaren wordt die hoop steeds kleiner, maar ergens rest er nog een heel klein beetje van die hoop diep in me.

Ik kan nu voor mezelf wel wat argumentjes bedenken die daar reden toe geven. Maar ongetwijfeld zit ik over drie dagen, dan is de eerste echt zware rit, weer hijgend in het peloton bergop te harken en me verwijten te maken dat ik deze winter toch nog harder had moeten trainen, of excuses te verzinnen voor mezelf waarom die dag mijn Armstrong kwaliteiten nog niet aan het daglicht komen. Om twee dagen later die hoop wederom verpletterd te zien worden en weer met beide benen op de grond te staan. Tot zolang ben ik de nieuwe potentiële Armstrong, zoals me vader altijd trots zei dat hij een potentiëel miljonair was als hij een lot had gekocht voor de staatsloterij om na de loterij wederom te moeten toegeven dat het die keer niet aan hem besteed was.