Pech

‘Hoi schat. Hoi liefje, hoe is het? Ben je er klaar voor? Ja hoor, ik kijk uit naar morgen, De Omloop, er staat een harde wind dus dat betekent veel chaos en valpartijen. Doe nu maar voorzichtig, want straks val je. Ik? Echt niet, weet niet wat Loekie gaat doen, maar ik ga echt niet vallen. Heb ik afgelopen jaar niet gedaan dus morgen ook niet. Zeg dat nu niet, want dan val je juist. ‘Ja, vast wel, dat is zo krom. Alsof woorden invloed hebben op datgene wat gebeurt de volgende dag.’ Voor de zekerheid klop ik toch maar even op mijn houten nachtkastje naast me. Ik moet denken aan Karsten, die toen we op trainingskamp in Spanje heel hard riep dat hij niet ging lek rijden toen we vertrokken zonder binnenbandjes en alle winkels dicht waren op die dag. Een uur later stonden we midden in de pampas met een lekke band van, juist ja, Karsten.

De volgende dag Omloop het Volk. Halverwege de koers vallen ze voor me, en wie ligt er bij. Precies, ik. Een dag later in Kuurne is het weer raak. En dan, eerste etappe in Parijs Nice, 3,5 km voor de finish een scherpe bocht na rechts aan het einde van de afdaling. Ik let even niet op en brammm, mijn voorwiel schuift gewoon onderuit. Ik stap weer op, maar voel dat het pijn doet. Ik loop te vloeken en te tieren. Vooral op mezelf. Drie keer in vier wedstrijddagen op rij. Dat is me nog nooit overkomen. De dagen erna lijkt het tij zich iets te keren. Vooral als de dag erna het halve peloton valt en ik er niet bij lig. Weliswaar bijna, want in een rechte afdaling valt op een spekgladde weg iemand naast mij en zijn fiets raakt mij heel even aan. Met het hart in mijn keel blijf ik overeind. En ik durf daarna te schrijven dat het tij zich waarschijnlijk aan het keren is.

Maar dan krijg ik 2 dagen later last van mijn knie. Precies op de plaats waarop ik gevallen ben. Ik besteed er niet veel aandacht aan. Die gaat uit naar de koers, want Robert Gesink staat immers aan de leiding en ook de dokter verzekerd me dat het niks ergs is. Tot de een na laatste dag. Met heel wat pijnstillers in mijn mik voel ik toch de pijn erger worden. Verder fietsen heeft geen zin. Dus gedesillusioneerd stap ik af. Het zit echt niet mee dit jaar. Een paar dagen later blijkt zelfs dat ik Milaan San Remo moet laten schieten door een irritatie van het botvlies en bij schrijven ben ik even bang dat de klassiekers in het voorjaar op de tocht komen te staan. Van mijn debuut bij Rabo had ik toch wel meer verwacht, maar nu ik er zo naar kijk besef ik ook dat ik de laatste paar jaar helemaal geen pech heb gehad en dat lijkt nu allemaal in een keer te komen. Dus laat maar komen, alleen zal ik nooit meer van de rare dingen zeggen. Ik begin er toch echt in te geloven dat je dingen over jezelf kunt afroepen.