Op het moment dat deze column verschijnt liggen Vera en Roos en ergens in Portugal aan het strand. Het klassieker seizoen zit er weer op. Ik heb haast nog het idee dat we moeten beginnen, zoals ieder jaar. Het gaat zo vliegensvlug voorbij en voor je het weer heb je het voorseizoen weer afgesloten zonder overwinning. Nu ben ik daar al lang overheen, maar aan het strand is het vooral bijkomen van ons hectisch bestaan . Dat hectische vind zich niet alleen in mijn leven plaats , maar zeker ook in dat van Vera, die verloskundige is en onregelmatige diensten draait in het ziekenhuis.
Geen week is bij ons vooruit te plannen en daar worden wij zelf soms al gestoord van laat staan onze omgeving. Zo belde onze stand in oppas gisteren al op of ze iets verkeerds had gedaan omdat ze niks meer hoorde. ‘hmmmm, druk, België, kinderopvang, blablabla.’ Ik kon er geen zinnig antwoord op geven omdat die er simpelweg niet was. En hoe ongeregelder het is, hoe meer je vergeet. Zo had Vera die dag mijn huissleutel van mijn sleutelbos gehaald en toen ik heel even met Roos een boodschapje ging doen kon ik vervolgens het huis niet meer in. Niemand in de buurt, geen telefoon bij de hand, dus ik naar het Ziekenhuis waar Vera aan het werk was om haar sleutel op te halen. Maar ook zij had de sleutel binnen laten liggen. Ik rammelde van de honger, want dat boodschapje was mijn avondeten maar moest nog worden warm gemaakt. Uiteindelijk lukte het iemand in de buurt om in te breken bij ons en zo zat ik om 21.30uur alsnog aan het avondeten met Roos.
Mijn leven heeft er nog nooit geordend uit gezien en ik ben er al zo aan gewend dat het me niet eens meer stoort. Het leven van Vera zag er niet veel anders uit, maar nu is ook haar orde in het leven nog 2 gradaties gedaald. Vroeger ging ik ’s avonds nog naar bed met het idee dat ik allerlei dingen moest doen of vergeten was. Nu slaap ik binnen 10 min, maar ik moet nog steeds van alles doen of ben nog steeds van alles vergeten. Binnen mijn ploeg weten ze er van en wordt er enigszins rekening mee gehouden. Dus op het strand is het bijkomen, met misschien nog wel wat stress of we Roos niet ergens vergeten. Nee, die houden we dicht bij ons, want over Portugal heb ik een slecht verhaal gehoord. En met de agenda’s naast elkaar gaan we eens wat orde scheppen en eens nadenken over structuele oplossingen. Want ons hadden ze beloofd dat een kind automatisch regelmaat zou scheppen. De conclusie is dat het een hoop geregel is, en dat het ons ongeregelde leventje alleen nog maar hectischer maakt, maar ondanks dat is het, het mooiste wat er is. Nog mooier dan die geweldige sport waarvan ik het voorjaar weer heb mogen genieten en in deelnemen.
