2008

Na de klassiekers was het tijd voor vakantie. Even een weekje stoom afblazen en de batterij opladen voor het komend seizoensdeel met als hoogtepunt de Tour. Vera wilde graag naar Mexico, maar om op voorhand al mijn tourselectie in diskrediet te brengen leek het mij niet zo’n goed plan. We kozen uiteindelijk Portugal. En ik stelde voor om pas na het seizoen naar Mexico te gaan om dan eventueel op hoogte uit te rusten. Dus na mijn where abouts op de hoogte gesteld te hebben waren we klaar voor vertrek.

Een schitterend hotel aan de Portugese  kust was het resultaat. De gasten die daar zaten hadden enkel golfsticks bij zich dus ik hoefde weinig over fietsen kwijt en dat zorgde alleen maar meer voor het feit dat fietsen en de komende tour naar het achterplan verschoven en gaf rust. Toch werd ik op gegeven moment vanaf de golfbaan gespot op mijn wielrenner. En dat roept in zo’n 5 sterrenhotel blijkbaar vragen op.

De volgende dag bij het ontbijt kwam een vrouw, met zo’n heerlijke R, op mij af of het klopte dat ze me die dag daarvoor op een fiets had gezien. Even probeerde ik haar onzeker te maken met het idee dat haar verstand begon af te takelen, maar ik hield haar klaarblijkelijk niet voor de gek. En van wielrennen kwamen we direct op de tour, want daar had ze nu al drie jaar aan mee gedaan. Althans zo bleek kort daarop, aan de tour poule van de bridgeclub.  Maar ze won nooit want ze was voor de Hollanders en renners met mooie namen. Een paar minuten later kwam ze er uiteindelijk achter dat ik echt mee deed en ze had mij ook al een paar keer in de tourploeg opgesteld. Dat was natuurlijk fantastisch. Goh wat zouden ze raar opkijken bij de bridgeclub. Ik werd dan ook meteen als kopman gebombardeerd.

Een week later kom ik bij het een familie feest en daar sprak een oom mij aan. Die zat de hele tour voor de tv en vond dat ik maar een etappe moest winnen want anders zat hij daar 3 weken voor niks. Ik moest niet miepen en mauwen. Een dag die communicatie uittrekken en rammen gewoon zorgen dat ik won. Dat moest. Ik moest het hem beloven. Ik kwam met het verhaal dar Rujano zijn jaar bij Quick Step ook telkens vertelde dat hij het geel ging pakken op Alp d’Huez. Zelfs toen hij op een half uur achterstand stond na de Pyreneeën. Waarschijnlijk ook een belofte aan een oom. Ja precies, dat moet jij ook zei mijn oom.  Het lukte hem uiteindelijk ook niet haalde ik zijn stelling onderuit. Maar zo makkelijk kwam ik er niet vanaf. Uiteindelijk deed ik de belofte.

En zo ga ik als kopman met alvast een etappezege op zak naar de Tour. Nu nog zorgen dat ik mee mag, kan en start ik de Tour 2008!