Lieve Roos
Afgelopen zaterdag was de eerste keer dat je ‘dada’ riep en je handen uitstak toen je me weer zag. Daarom vraag ik me af of je pappa nu gaat missen en schrijf ik alvast een brief aan jou. Niet dat ik dat hoop, want als mamma pappa mist is het al genoeg. Ik wil je namelijk niet belasten met moeilijke gevoelens. Je bent nu 1 jaar en waarschijnlijk nog te klein om te begrijpen wat jouw Pappa aan het doen is, maar Pappa zit in Frankrijk en gaat 3 weken lang door Frankrijk fietsen. Zoals mamma al zei toen pappa weg ging, ‘Pappa gaat ons verlaten voor een maand. Hij gaat op vakantie’. Dat is maar half waar, want het is dan wel vakantie, maar pappa wordt betaald om op vakantie te gaan. Ik ga met 200 mensen door Frankrijk fietsen die mij heel erg pijn willen doen. Maar pappa doet de anderen ook pijn. Niet met de handen maar met de fiets. En degene die het minst pijn heeft wint. Daarom noemen we het een wedstrijd. Dat is niet echt het vakantiegevoel.
De wedstrijd is elke dag op televisie te zien, want mensen kijken graag naar pijn van andere mensen. Hoe meer pijn hoe leuker en daarom maken ze deze wedstrijd zo zwaar mogelijk. En dat komt dan in 120 landen op de tv. De tv is dat apparaat waar altijd de teletubbies op lopen te ohoh’en en te dansen. Dat vind jij veel leuker. Maar pappa vindt dit dus leuk. Waarom? Om al het brood te kunnen betalen wat jij op de grond gooit en omdat andere mensen het leuk vinden om pappa op tv te zien en pappa mensen wil entertainen. En zodat ze later zeggen. Dat was goed en leuk, wat die meneer deed. En stiekem hoopt pappa te winnen, want dan krijgt hij heel veel vrienden. En heeft hij niet zoveel pijn.
