We rijden hier dus voor onze kopman Dennis Menshov en die weet niet zo goed hoe je van voren moet blijven in een peloton. Een toprenner moet kunnen wringen. Dennis is een toprenner, maar zijn integere rustige karakter zit hem in zulke etappes in de weg. In het peloton houdt hij altijd 2 meter afstand tot zijn voorganger en dat is precies de afstand waar een fiets in past en daar maakt iedereen dankbaar gebruik van. Voor de koers vroeg hij me om achter hem te blijven en dat heb ik dus even gedaan, maar al snel zag ik de rode wagen van de koersdirectie op mijn achterwiel rijden. Als je hem dan naar voren brengt is de kans groot dat je hem halverweg al weer kwijt bent. En dat is nu net dat beetje extra wat hij mist, waardoor wij in de finale in een verschrikkelijk moeilijke positie kwamen.

Het was al 10 keer in de radio gezegd dat we op dat punt van richting veranderden en de wind een rol zou spelen, we reden een afdaling in we hadden hem van voren afgezet. Aan het einde van de afdaling was ik hem echter al voorbij gereden en hoe goed je ook bent, als ze vooraan doortrekken ben je met de wind van schuin van achter, achteraan in het peloton geklopt. Ik zat in de eerste groep toen ik hoorde dat het achteraan gebroken was en we allemaal moesten wachten. Aiaiai, dacht ik, dit gaat pijn doen. En dat was het geval. De schade beperken was onze enige optie, want de concurrentie rook bloed. Uiteindelijk strandden we op 35 sec, en dat is en lijkt op zich niet veel, maar belangrijker is hoe deze tik zijn uitwerking heeft bij onze kopman.