Straftraining.

Milram had straftraining vandaag hoor ik op het moment dat ik na de massage op de kamer kom. Straftraining? In de Tour? Ze hadden in het begin van de etappe de slag gemist toen er een grote groep weg reed. Alle ploegen willen vertegenwoordigd zijn in zo’n groep, om maar te voorkomen dat ze op kop moeten rijden. Dat is vaak een van de drijfveren om mee te zitten. Het maakt niet uit wie er dan mee zit, als er maar eentje mee zit om de druk bij de andere ploegen te leggen. Dus springt in het begin iedereen achter elkaar aan en dat gaat net zo lang door totdat uiteindelijk een klein groepje weg rijdt. Groepjes tot 6 man is prima, want dan zitten veel ploegen niet mee en dus heb je gedeeld leed.

Het scenario van vandaag is dan ook de worst case scenario voor een ploeg als je niet mee zit. Milram moest het gat dus dichten en uiteindelijk kwam Garmin helpen en dat deed pijn. Het resultaat was dat er het eerste uur verschrikkelijk hard gereden werd, maar het gat werd uiteindelijk verkleind en uit die grote kopgroep sprongen 6 mannen weg. En dat was blijkbaar wel goed voor Milram want ze stopten met rijden. Met nog 2 zware cols te gaan was het zeker geen pretje geweest voor hun. Enig vorm van medelijden had ik ook wel, met lichtelijk leed vermaak natuurlijk.

Ik kan me nog herinneren dat in de Tour van 2006 wij de opdracht hadden om mee te zitten in de ontsnapping. Iedereen was eigenlijk helemaal op en het was dan ook geen wonder dat 8 renners weg reden zonder een van ons. Wij kregen ook de opdracht om het gat te dichten om Rujano van voren te krijgen, wat bij voorbaat al zinloos was wisten we. Ik was zo op, dat ik 25 km voor de finish gelost werd.  Er reed nog een renner achter me en dat was Rujano. Toen ik dat hoorde raakte ik echt compleet over de zeik. Mijn laatste beetje energie was zinloos verspild. Ik kan me de sfeer bij Milram nu voorstellen en ik ben blij dat ik daar niet rij. Ze zullen van hun straftraining zeker niet beter zijn geworden.