Zaterdag vertrekken lijkt wat vroeg voor een dag rijden als de Tour er pas woensdag aankomt. ’s Avonds om 1 uur kwamen ze er aan en ze wilden meteen een plaatsje zoeken met hun gehuurde camper

De volgende ochtend bij het opstaan lees ik 2 smsjes. 1.30 uur. We rijden al heel lang rond maar kunnen nergens meer een plaats vinden. 6.18 uur. We hebben een plaats gevonden, eindelijk. Als ik de volgende ochtend bel blijkt dat de hele berg al vol staat. 4 dagen voordat de Tour er arriveert is de berg volledig vol. Gekte noem ik dat. Voornamelijk veroorzaakt door de koloniale Nederlanders. Zoals we een maand geleden met z’n allen Bern hebben gekoloniseerd doen we dat nu in iets mindere mate met de Alp d’Huez. Ondertussen staan de meiden niet meer alleen er hebben zich nog meer vrienden verzameld.

Nu de Alp een grote openbare campeerplaats is hoeven ze zich niet meer te vervelen. Dagjes mensen rijden langs om al de rare Nederlanders te bewonderen en andersom. De bakker komt ’s ochtends langsrijden met broodjes dus ook daar hoef je je niet druk om te maken. Tourfietsers willen ook wel wat opsnuiven van het Tourgevoel en harken naar boven.

De tour is inmiddels slechts een reden om een week met z’n allen op een berg te gaan staan, om een week op een berg te gaan feesten. Morgen vindt de climax plaats. Ik als deel van een climax. Een rare gedachte. Het zal weer een bijzonder ervaring worden. 2 jaar terug vloog ik er voor mij doen omhoog en had ik mijn beste dag in de tour. De volgende dag werd ik als eerste gelost toen we aan de Galibier begonnen en  had ik de zwaarste dag in tour. Het is die Nederlandse berg he. Morgen rijden wij een thuiswedstrijd en wie weet wat dat losmaakt. Misschien helpt het zelfs onze Rus. Laten we het hopen, een Rus die een Nederlands feestje compleet maakt, dan zijn we meteen de teleurstelling van een maand geleden vergeten.