24 Juli 2007 Het is de ochtend na het ontslag van Rasmussen. Dus bij het vertrek gaat het maar om een ding. Wie wat er van vindt. Een journalist van radio 1 vraagt of hij mij een vraag mag stellen en uiteraard stel ik me beschikbaar. Op de achtergrond staat een man met een geboetseerd vrouwelijk beeld. In het geel met daarop de route van de tour van dit jaar. In het voorbij gaan had ik hem al toegeroepen dat dat er goed uitzag. Nadat het interview is afgelopen komt hij op mij af voor een handtekening. Nu moet ik heel veel handtekeningen zetten voor vertrek. Op shirts, petten, papiertjes en boeken. Hij komt op mij af en zegt. Mag ik een handtekening op de linkerborst.

Terwijl ik de krabbel zet, slaat de schrik mij om het hart. Ik voel me raar. Wat een ###tour denk ik. Ik vlucht naar de bus en daar bel ik mijn moeder. Vandaag kreeg ze de uitslag van de operatie van haar borst. Door die hele Rasmussen en alle trammelant daar omheen zou ik bijna vergeten te bellen. Ik kom in de bus en De Jongh ziet mijn geschrokken gezicht. Nieuws? Vraagt hij. Ik weet het niet. Ik herinner me alleen de dag waarop we het nieuws kregen en hoe ik verschrikkelijk gehuild heb, een week voor de Tour. En in de tour maak ik vervolgens alleen druk om een paar dommerikken die totaal geen respect op kunnen brengen voor iedereen om zich heen.

Mijn moeder neemt vrolijk op en vraagt hoe het met me gaat. ‘Nee mam, heb je de uitslag al?’ ‘Om twee uur’. We praten nog wat en ik vertrek. Het beeld laat me niet meer los. ‘De linkerborst heb ik voor jou bewaard’ had de man gezegd. De koers gaat voorbij, wederom zonder een kans op een etappe overwinning voor mij. Maar het kan me niet schelen. De Tour interesseert me niet meer.

Na de finish in de bus bel ik eerst mijn moeder. Die vraagt weer vrolijk, ‘hoe ging het?’ ‘Nee mam, wat is de uitslag.’ ‘Niet zo goed, ik moet nog een keer geopereerd worden, ik baal er echt van. Maar maak je niet druk, het komt wel goed.’ Bij de bevalling van Vera zei de verloskundige ‘Mannen stoppen als ze moe zijn, vrouwen als ze klaar zijn’. Die uitspraak is me bij gebleven. Hij is voor mijn moeder. Ze heeft al zoveel tegenslag gehad maar geeft nooit op en blijft vechten. Als ik volledig haar karakter had dan ik de afgelopen 2 dagen mee gezeten.