Aldus K. Kroon. Nu neem ik niet al te veel beweringen van hem serieus, maar dat wielrennen een hoop frustratie met zich mee brengt is wel een feit. Ook al rij je een goede wedstrijd, als je niet gewonnen hebt blijft de gedachte je achtervolgen wat je anders had kunnen doen. Neem Vlaanderen. Het moment waarop Devolder demarreert denken er velen; ‘Ik kan wel mee, maar ik wacht nog even.’ Iedereen die die gedachte heeft gehad, zit daarna vol frustratie. Of denk aan Boonen. Die was ongetwijfeld een van de twee sterksten, maar zit gevangen door een ploegmaat.
Of misschien wel voor een hele ploeg. Denk aan Rabobank. Zo’n mooie voorbereiding, zo’n sterke ploeg en op de dag zelf gaat alles mis. Lekke banden op vekeerde momenten, een valpartij voor de Molenberg waar meer dan de helft van de ploeg bij betrokken is. Flecha die een bocht uit vliegt. Langeveld die stil staat aan de voet van de Koppenberg. Maar misschien is het grootste slachtoffer van eigen frustratie wel Nuyens. Die had toch echt goede benen, en is na Vlaanderen met de grootste kater blijven zitten om gemiste kansen. Als alles goed gaat in zo’n koers geeft dat een extra superior gevoel. Maar de kans dat je met frustratie blijft hangen is groter. Het is aan de renner om zich daar snel bij neer te leggen.
En zo heb je Gent Wevelgem. Over het algemeen een sprinterskoers dus daar gaan al een hoop renners met minder verwachtingen van start, dus dat zorgt dan weer voor minder frustratie. Misschien is het daarom wel een semi klassieker. We kregen echter een heroïsche koers, waarin ik werd achter gelaten met de nodige frustratie en de koers ’s nachts nog 5 keer heb herbeleefd. Ik reed een sterke koers, maar datgene wat Kuschynski deed probeerde ik tot een paar keer toe. Dat het hem dan wel lukt zorgt voor frustratie. Uiteindelijk wint wel de sterkste en dat is een troostende gedachte. Het summum van frustratie is waarschijnlijk Parijs Roubaix, en dat is meteen ook de mooiste koers. Om te kijken. Prachtig om al die drama’s te zien met een persoon als winnaar in de hoofdrol. Maar nog mooier is het om de twee te combineren. Wie kent niet de beelden van Hennie Kuiper die daar maar staat met zijn wiel.
Gelukkig hebben we nog de Waalse klassiekers, daar wint vaak gewoon de sterkste. Deze koersen zijn veel minder onderhevig aan de elementen van het parcours. Tenzij het gaat regenen en waaien, dan hebben meerderen een kans door het ongeluk van misschien wel de tegenstander. En daar hoop ik op.
