Om dat gemis een beetje op te vangen bellen Laurens en ik elke avond even. ‘Bellen met Lau en Bram’. Dit zijn prachtige inside gesprekken en het luisterend volk zou er van smullen om dat te mogen aanhoren. Tot gisteren kon er nog gelachen worden om de missers van de Rabo’s, zoals Freire die over de finish komt van de ploegentijdrit en verbijsterd vraagt aan Menchov of hij gevallen is en waar dat dan gebeurd is. Maar gisteren begon het gesprek met. Er is geen ‘moer’ aan. De Tour kan echt heel vervelend zijn als het tegen zit. Uiteindelijk konden we weer hartelijk lachen. Een serieus gesprek met Lau duurt ook maar hoogstens een minuut of twee.
Daarna kreeg ik wel een heel erg serieus telefoontje. Vera belde met een angstig verhaal dat de buurvrouw op de voicemail stond. ‘Er staan hier 2 Russisch sprekende mannen aan de deur die op zoek zijn naar Bram, want ze hebben een afspraak.’ Iedereen die geen specifieke afspraak heeft met Russen gaat zich dan toch allerlei dingen afvragen. Ergens een openstaande rekening? Mooie inboedel? Die komen niet voor een gezellig babbeltje
Ah, natuurlijk, dopingcontrole. Maar daar zijn procedures voor. Ik moet heel nauwkeurig mijn Adams invullen (tijd en plaats van lijfelijk bevinden). Dat zorgt regelmatig voor stress, want ik geef direct toe dat ik daarin wel eens nalatig ben, maar ik probeer zo correct mogelijk te zijn en fouten kunnen grote consequenties hebben. Nu staat er duidelijk dat ik in Oostenrijk ben. Als ik bij een onaangekondigde controle niet thuis ben dien ik gebeld te worden om verwittigd te worden van gemiste controle. Ik ben hier al afgelopen zondag gecontroleerd, dus de UCI weet dat ik hier ben. Een snelle navraag bij andere renners in en rondom Lanaken over Russisch sprekende controleurs deed bij niemand een lichtje branden. Duits wel ja, maar dan man en vrouw. Dan ga je nadenken. Twee weken terug kreeg Vera om 11 uur ’s avonds een raar telefoontje van een gebrekkig engels sprekende Rus.
Ik in Oostenrijk, Vera alleen thuis met Roos, en een aantal recente inbraken in de buurt doen dan toch alarmbellen rinkelen. Dus toch maar eens de buurvrouw bellen die het allemaal heel erg raar vond, ze had zich zelf al afgevraagd of ze de politie niet moest bellen. Dat was voor mij genoeg. Ik kreeg een vriendelijk vrouw van de politie aan de telefoon die mij behoorlijk serieus nam. Zo serieus zelfs dat een half uur later, inmiddels half 11 ’s avonds, de politie bij Vera aanbelde. Ze waren uiterst vriendelijk. Een erg prettige behandeling, alleen het gevolg was dat Vera niet meer kon slapen, de buren niet en ik ook niet. Totdat ik thuis zou komen zou Vera niet meer thuis gaan slapen met Roos.
De volgende ochtend toch maar eens de UCI gebeld, eerder ging uiteraard niet. Die wisten van niks, maar na aandringen en na het woord politie genoemd te hebben gingen ze toch eens navraag doen bij hun ingehuurde dopingcontroleurs bedrijfjes. Een half uur laten, 5 min voor de start ging de telefoon. Het waren inderdaad controleurs. Foutje, maar het zou geen consequenties voor mij hebben. FOUTJE?!!!
Ik geef toe dat ik ook wel eens een nalatigheids fout heb gemaakt, dat ik er veel stress van heb is niet heb probleem van de UCI. In mijn geval kan me dat heel duur komen te staan, terwijl de UCI zich er af kan maken met een sorry. Drie serieuse fouten betekend dat ik geschorst word. Maar dit is inmiddels de derde fout die hun maken door niet tijdig in mijn Adams te kijken. Ik ben absoluut voor dit systeem, en controles buiten koers om. Maar met zulke informatie en inbreuk op privacy verwacht ik juist ook van hun kant absolute nauwkeurigheid en discretie. Ik ben furieus, en dat is zacht uitgedrukt. Ik stel 2 jaar schorsing voor.
