Het is 2 uur ‘s nachts als mijn chauffeur de parkeerplaats van de carpool in Lummen afdraait na 3 weken Vuelta. Mijn oude auto heeft daar 3 weken gestaan en als ik hem wil starten doet hij helemaal niks. Mijn telefoon piept ter kennisgeving dat de batterij bijna leeg is. Waarschijnlijk zal hij het bij het eerste de beste telefoontje begeven. Wie kan ik op dit tijdstip bellen. Ik hoef niet lang na te denken. Nico.

De telefoon gaat niet lang over en dan ‘Ja jong’. ‘euuh nico, ik sta op de parking in Lummen,…..’ ‘Ik kom eraan onderbreekt hij me’ En dan valt mijn telefoon uit.  20 min later komt Nico eraan. Half 3 ’s nachts.

Nooit meer..

Nooit meer naar het vliegveld, nooit meer brommertraining of de koers nabespreken., nooit meer klussen rond het huis. Geen gerookte forel meer of zelfgemaakte frieten. Nooit meer ‘gewoon even gezellig ouwhoeren’. Geen vraag was je teveel. Je stond altijd voor ons klaar, dag en nacht. Nooit meer.

Daar stond hij samen met Alice langs de kant, ‘Kom op jong, Goed jong’. Altijd optimistisch.  Zelf op de achtergrond, maar toch graag in de belangstelling.  Het applaus is echter altijd voor ons, terwijl Nico het verdiende. Tot aan het einde bleef  Nico vechten en optimistisch. Als je vroeg hoe het met hem ging, ging het altijd goed. Hij heeft zijn strijd verloren. Nooit meer Nico, nooit meer zijn applaus, we kunnen hem niet meer bedanken. maar graag zou ik 1 keer een applaus voor Nico horen. 

Één keer een laatste  applaus voor Nico, die het zo verdiend heeft. Nico jong, bedankt.  Namens alle wielrenners en wat je voor ons gedaan hebt.