Vrij-gezellig

November staat voor de deur en dat betekent einde seizoen. De laatste 2 weken van oktober staan vaak in het teken van feestjes inhalen die menig wielrenner het afgelopen seizoen heeft moeten missen. Vaak worden er dan allerlei bruiloften georganiseerd met bijbehorende vrijgezellenfeesten. Komt daar nog eens de Cauberg clinic bij en wat, ' het was de laatse wedstrijd, dus nu kan ik eens lekker zuipen' dagen bij en je hebt een vol programma waar menig wielrenner meer van lijdt dan een grote ronde. Afgelopen maandag viel de eer aan Paul Martens, die gaat trouwen en dus vrijgezellenfeest. Nu zag onze Duitse vriend de bui al hangen als een stel Nederlandse wielrenners een vrijgezellenfeest gingen organiseren, dus had hij wijselijk besloten zelf zijn vrijgezellen feest te organiseren. En dat zou dan meteen het eerste deel van zijn bruiloft zijn. Ietwat vreemd, maar in het kader van wederzijdse intergratie en de lui ingestelde wielrenner in een periode van Oktober en November vond iedereen dat prima. Dat werd paintballen, goed eten en daarna de Versus in Hasselt. Vanwaar je 100m verder een hotel in kunt kruipen. Waar bepaalde renners dan meteen 200m of meer van maken op de terugweg. De opkomst was uitermate hoog en dat zegt ondertussen iets over de gegroeide samenhang in de groep. En het was een fantastische avond. Zoals eerder gezegd zijn er meer wielrentrouwerijen in deze periode en ook Kevin de Weert had zijn vrijgezellenfeest georganiseerd in de Versus. Waardoor ook heel Quick-Step vertegenwoordigd was aldaar. Menig wielerliefhebber zou hier een vermakelijke avond hebben kunnen beleven, door al die dronken idioten eens op een andere manier te observeren. 

Normaal ben ik toch een persoon die dan het langst blijft staan op het toneel, maar op een of andere manier had ik twee volle glazen aangezien voor sprite, terwijl er toch echt pure vodka in zat. Beginners fout, maar wel dodelijk. Dus om 2 uur kon ik al buitenlucht opsnuiven. Het ' voordeel' daarvan was wel dat ik voldoende slaap had en de volgende ochtend vroeg wakker was om Laurens te pesten die mij 's nachts nog de hele hotelkamer door had getrokken, terwijl ik geen boe of bah kon zeggen. 's Middags was ik met een houten kop al planken aan het zagen in ons nieuwe huis. Want naast die feestjes ben ik momenteel fulltime klusser. En daarbij krijg ik toch ook weer hulp van allerlei wielrenners die met mij mee willen prutsen. Maar het resultaat mag er wezen. Daarvoor alvast Tom, Karsten, Jos, Pieter en Laurens die nog opgetrommeld gaat worden met zijn Chevy, alvast bedankt. 

Pacman

Ondanks de zware teleurstelling over de val van Gesink was de goede sfeer niet in een keer bedorven. ’s Avonds, na de val, aan tafel kregen we de resultaten en Juama (Garate) zei; ‘ohoh, the Pacman is coming’. We keken hem wat verbaasd aan, en een veklaring volgde. ‘The pacman is almost eating me’ en met zijn hand deed hij de Pacman na. ‘If you have more than 1 hour in the general you’re inside the Pacman’. Bij bestuderen van de uitslagen bleek dat dat ook Koos en ik op de nominatie stonden.

De volgende zware dag werd een hele moeilijke voor Robert maar mede dankzij veel duwwerk van ons redde hij het. ’s Avonds was de conclusie van Juama dat hij in de finale na al het zware werk opgegeten was door de Pacman. De volgende dag volgde de definitieve klap voor Robert. Er was niks aan te redden, ook al heeft hij gevochten als een beest. Wat kan die jongen afzien. We hebben hem met de hele ploeg omringd. We konden nog een keer terug brengen maar op de slotklim was het definitief gebeurd. Robert was op, af.  

Bij bestudering van het klassement was er toch nog een lichtpunt. Ik had nog 3min voorsprong had op de Pacman met nog 1 tijdrit te gaan. Dat moest lukken. De volgende dag was ik tot ieders verbazing volle bak aan het opwarmen voor de tijdrit. De Pacman zou mij niet pakken. Ik vertrok hard en passeerde degene die 1 min voor mij was gestart al na 7 km. Dat ging dus lekker. Totdat ik, toen ik over een drempel reed een vreemde sensatie in mijn achterband voelde. 5 km later, op een klim, vol publiek voelde ik echt de velg van mijn achterband. Vloekend stapte ik van mijn fiets en begon te hengsten aan mijn achterwiel. Die nieuwe tijdrit fietsen van Giant zijn fantastisch, maar niet gemaakt om achterwielen te wisselen. De Pacman had zijn hengeltje uitgegooid en probeerde ook mij op te vissen. De verzorger die achter mij reed had zelf nog nooit een wiel in de hand gehad, of het was de Pacman misschien in vleselijke vorm, dus ik moest het zelf doen en het publiek dat wilde helpen werkte alleen maar tegen. Uiteindelijk vertrok ik weer met de Pacman op mijn hielen onder groot applaus en over elkaar vallende mensen die me allemaal wel op gang wilden duwen. Alsof ik de gele trui in handen had werkte ik de laatste kilometers af.  

’s Avonds kwam het oordeel. Ik had de Pacman verslagen met 16 sec. Heb ik toch nog iets gewonnen in deze ronde. En met opgeheven hoofd kan ik naar huis.