20 Juli 2007 Ohyesla, Dat is een zinnetje dat Cedric Vasseur regelmatig gebruikt, en dit keer kan hij het blijven zeggen. Hij heeft een rit gewonnen in de Tour de France van 2007. 36 jaar oud, en in het begin van de tour constateerde hij al dat hij echt zo´n beetje de oudste was in het peloton. En daarmee vond hij dat het echt tijd werd om te stoppen. In het begin van het jaar had hij al besloten dat het zijn laatste jaar zou zijn. Menig renner die dat zegt en op zijn laatste eind loopt, zakt een beetje weg en bolt het jaar uit. Bij Cedric is dat anders. Ik ken hem niet anders dan dat hij altijd moraal heeft. Soms als een klein kind is hij zo enthousiast en dat heeft hem vast zijn overwinning gebracht. En ik vind het echt mooi voor hem. Van een renner waarvan je het eigenlijk niet meer verwacht.

Gisteren zaten we in de auto op weg naar het hotel. Hij Lefevre en ik. Hij vroeg of het programma al gemaakt was voor na de tour. En Partrick vroeg of hij dan nog wel wilde koersen na de tour in zijn laatste jaar. Er kwam een enthousiast ja uit, en hij wilde in zijn laatste jaar nog zoveel mogelijk koersen. Het liefst tot na Lombardije. Dat karakteriseert hem. Geen veel winnaar, maar altijd gemotiveerd. En dat loont. Uiteindelijk.

Voor de ploeg is het de zoveelste opsteker hier in de Tour. Iedereen is in opperbeste stemming. En dat is een heerlijke omgeving om in te werken. Met mezelf gaat het ook goed. Ik had natuurlijk graag in de plaats van Vasseur gestaan, maar ik had het niet beter kunnen doen.

Het moment dat deze groep weg reed was eigenlijk geheel onverwachts. Er was 70 km gekoerst en dat had 1 koploper opgeleverd. Ik had 40 km in het wiel van Voigt gezeten omdat ik zeker wist dat hij het ging proberen en dan kun je maar beter direct in zijn wiel zitten. Op het moment dat het hele peleton het demarreren zat is stoppen er een aantal om te pissen en de rest gaat drinken halen. Ik ook, met mijn zakken vol bidonnen kom ik terug in het peleton en op dat moment rijdt een groep van 9 renners weg. Pats boem, boeken dicht. Ze koersen 70 km volle bak om weg te komen en dan rijden ze op zo´n moment weg. En wie zit er mee? Uiteraard Jens Voigt. Ik was al snel blij dat Vasseur mee zat, maar later baalde ik er ook wel van dat ik daar zelf niet bij zat. Maar dat is koers en als alles loopt zoals je verwacht is het ook niet leuk.

Dus uiteindelijk werd het een rustige dag, heel erg rustig, want ik had in zo’n lange etappe weinig maatjes om mee te praten, want de Nederlanders reden op kop in de hempjes van Rabobank. Maar ze hebben mij een prima dagje bezorgd, alleen hoop ik voor hun dat ze dit nog een paar daagjes kunnen volhouden want ze hebben aardig op kop lopen stoempen. En met die hitte gaat dat niet in je koude kleren zitten. Voor mezelf hoop ik dat het morgen wel lukt om mee te zitten. Want met mijn huidige vorm wil ik ook wel eens meespelen voor de overwinning.