22 Juli 2010 Van alles waar je niet dood aan gaat word je sterker van. Of elk nadeel heeft zijn voordeel. Dit zijn twee oneliners die ik mee neem naar huis nu voor mij de Tour voortijdig is afgelopen. Gisteren na de finish, maar ook eergisteren zat ik er mentaal volledig doorheen. Een plots opkomende infectie aan de luchtwegen bezorgde mij in de etappe naar Aix 3 domaines zoveel last, dat ik het peloton nog slechts met moeite kon volgen. Waarbij ik op de voorlaatste klim mijn emoties behoorlijk onder controle moest houden. Dat lukte slechter toen ik later bij Vera en de dokter mijn verhaal moest doen. Elk mens heeft een lichamelijk en emotioneel breekpunt, die en kwamen bij mij tegelijker tijd. Gisterochtend stond ik echter weer strijdvaardig aan het vertrek, waarbij de dokter me op het hart drukte dat als ik deze dag door zou komen ik Parijs zou halen. Na 5 km echter werd ik al gelost. Ik kon nauwelijks adem halen en wilde op dat moment al de handdoek in de ring gooien. Tussen de auto's heb ik me nog een keer vermand en alles gegeven en ik kon terug komen. Gesteund door Adri, onze ploegleider, die het bewonderenswaardig vond hoe ik me terug vocht. Hierdoor kreeg ik weer strijdlust en hoewel ze de eerste 2 uur voor mijn gevoel gemiddeld 80 km/uur reden kon ik blijven volgen. De fases van pijn in mijn longen doorliepen verschillende stadia. In het begin was het alsof iemand met een mes in mijn longen stak bij elke ademhalingsbeweging. Na een uur werd dat gevoel zoals gehoopt minder, maar toen leek het alsof ik twee bakstenen in mijn longen had zitten. De laatste klim toen ik in de bus aan het vechten was met mezelf leek het alsof er iemand keihard op mijn luchtpijp had geslagen en er een touw rond mijn nek was gewikkeld. Toen de NOS na de finish mij wilde vragen hoe het ging werd het me wederom teveel. Ik kon slechts verlangen naar mijn bed en naar thuis waar Vera hoogzwanger wacht tot ik uit Parijs kom. De dokter en ploegleiders kwamen me feliciteren met mijn strijdlust en de dokter gaf een hi five, met het idee dat ik erdoor was. Eenmaal op bed begon ik te zweten en voelde me nog slechter dan tijdens de koers. De massage heb ik halverwege afgebroken om terug mijn bed in te kruipen. Eten heb ik op bed gedaan en ik kon alleen maar hopen op een 'amazing recovery' waarvan ik er wel vaker een gehad heb, maar toen ik vanochtend gewekt werd door de dokter voelde ik al snel dat ik niet veel beter was. Na een kwartier besefte ik dat starten echt geen zin had. Niet nog zo'n dag als gisteren. Dus is de ploeg vanochtend uit ons hotel vertrokken zonder mij en word ik zo naar het vliegveld gebracht om naar Brussel te vliegen. De ploeg staat achter mijn besluit en hebben mij vooral bedankt voor de inzet de afgelopen weken. Dat je ziek wordt daar kun je eenmaal niks aan doen. Maar nu ik hier zo lig, hoestend en zo slap als een vaatdoek weet ik het zeker. Ok, ik ben ziek, starten gaat echt niet meer. De sportman in mij heeft verloren. Ik zou koste wat kost de finish halen. De vader in mij heeft gewonnen. De bevalling van je tweede kind, daar moet je bij zijn. Deze tweestrijd heeft in het onderbewuste gewoed. En ik weet zeker dat het onderbewuste hier een rol in speelt bij je lichamelijke conditie. Zo zijn mijn 'amazing recoveries' te verklaren in het verleden waarbij ik wel door alle grenzen heen kon en dat is de reden waarom ik nu niet beter ben geworden. Met deze les ga ik naar huis en het zal me in de toekomst ongetwijfeld nog iets moois opleveren. Dat ik bij de bevalling ben is nu een zekerheid.