’70 meter viel ik diep. Mijn hart stond stil, maar mijn pontiac liep….’ Dat waren de woorden van Nederlands gele truidrager Wim van Est in 1953. Hij verloor daardoor zijn gele trui, maar zijn woorden zijn voor altijd blijven hangen. Mensen herinneren zich dit soort dingen. In de Tour is het alla bout the show.
Wie kan zich de val van Augustyn herinneren in 2008 op de top van de ‘col de la Bonnet au Restefond’, en wie was die dag de winnaar. Ik weet zeker dat meer mensen zich de val herinneren waarbij Augustyn 20 meter over stenen naar beneden gleed dan de winnaar van die dag..
Zo heb ik zelf weinig gewonnen, maar filmpjes van Ricco en de start missen in de ronde van Frankrijk kent bijna iedereen. Ik word er meer dan eens mee geconfronteerd en mensen vinden me daarom al bij voorbaat grappig of sympathiek. Raar, maar afgelopen zondag was dit zelfs het meest bekeken filmpje op dumpert. En laat nu die dag zich een verschrikkelijke valpartij voordoen in de Tour. Een auto rijdt Flecha en Johnny van de fiets. Waarbij Johnny in het prikkeldraad belandt. ‘Wat een drama’, ‘verschrikkelijk’ roepen de mensen. En ze hebben gelijk als je op dat moment kijkt of het daarna hoort. Mijn moeder belt me er zelfs over op. ‘Och jongen heb je dat gezien? Wat zielig he?’ ‘Jazeker’ super sneu.
Stel het was niet gebeurt. Ze rijden naar de Finish en Johnny wordt 2e of 3e. Niemand die het over 5 jaar nog weet. Wie weet nog de uitslagen van Bram de Groot in de Tour. Maar nu, de beelden staan gegrift en godzijdank is het goed afgelopen. Johnny gaat verder met diepe wonden en al zijn hechtingen. De wonden helen, de pijn gaat over. Maar iedereen kent vanaf nu Johnny. Wat een prachtgozer, wat een doorzetter. Mensen zien een voorbeeld in hem.
De Tour is een soap en wij hebben drama en helden nodig. Johnny vervult de hoofrol.. Johnny is onze held en dat gaat hij weten. Zoals iemand al opmerkte hier. ‘Als je er niet aan dood gaat, word je er beter van.’ Prikkeldraad met een gouden randje
