Echter werd de week daarna in GP isbergues de halve ploeg getroffen door een soort buikgriep of voedselvergiftiging. Ook ik werd hier slachtoffer van al was het in een mildere vorm. Echter de dagen erna kwam daar nog eens een zware verkoudheid overheen. Ons hele gezin lag met snotneuzen in bed. En hoewel zich bij mij meestal omzet in een hoop geblaf was het dit keer vooral Vera die ons 's nachts vergezelde van een blaffend geluid. Na 2 dagen rust kroop ik weer op de fiets, maar dat ging maar 1 dag goed. De dag erop kon ik weer lekker binnen blijven. Daarna trad er toch verbetering in waardoor ik weer wat kon trainen. Echter leek de vorm helemaal verdwenen. De ochtend voor Franco Belge werd ik om 5 uur wakker met buikpijn. Na een uur beneden gezeten te hebben om te wachten tot er wat uit kwam leek de rust wedergekeerd. En zodoende kon ik toch gewoon vertrekken richting deze ronde. Afgelopen dagen was de Franco Belge en hoewel ik geen hoge verwachtingen had, had ik toch het idee dat dit goed zou kunnen uitpakken richting Parijs Tours en eventueel Lombardije. De eerste dag ben ik vooral in het begin lekker actief bezig geweest en de 2 dagen daarna kwam ik er volledig doorheen. Ik voelde me zelfs weer super. De laatste dag had ik dan ook echt aspiraties om een goede uitslag te rijden, maar na een verschrikkelijk snelle intensieve start kreeg ik opnieuw last van mijn maag. Op het moment dat we met de ploeg zouden doortrekken moest ik er tussenuit sturen. Er zat simpelweg niks meer in. 's Avonds werd de buikpijn niet bepaald minder en toen ik vanochtend opstond was er weinig verandering. Toch ben ik even gaan fietsen en in de loop van de middag ging het weer wat beter. Morgen rijden we met de ploeg de memorial Frank VDB. Het is dus afwachten hoe dat gaat. Liever kijk ik nu uit naar het einde van het seizoen. De hoop op een leuke afloop van het seizoen is verdwenen. Of als een nachtkaars uitgegaan laten we maar zeggen. Groetjes Bram