Had ik het over mezelf afgeroepen? De avond voor de Omloop zat ik vol moraal en aan de telefoon met mijn vriendin zei ik. 'Ik ga echt niet vallen, dat doe ik gewoon niet, ik weet niet wat de rest doet, maar ik val in ieder geval niet.' Natuurlijk krijg je een reactie, van 'Zeg dat nu niet, want dan zul je zien dat je valt.' Iets wat ik zelf ook altijd zeg als iemand zoiets roept en het was dan ook meer als grapje bedoeld.
In de koers verliep als prima. Hoewel ik bij de verzorging van mening was dat ik lek had. Dus ik roep de ploegleider, ik stop, haal mijn wiel eruit terwijl de mechanieker met een ander wiel aan komt rennen. Ik voel eens aan de band en wat blijkt, ik heb helemaal geen lekke band. Inmiddels was de mechanieker al bezig om er een nieuw wiel in te steken. Een beetje in de war stapte ik weer op de fiets en sloot aan in het peleton. Deze deden het even rustig aan dus ik was snel weer voorin te vinden. Vervolgens rij ik de volgende klimmetjes met de eerste mee naar boven en als we dan op een kasseien strook komen laat ik me heel even iets weg drukken. Op het moment dat ik weer naar voren wil rijden knallen ze vlak voor me tegen de grond. Ik kom nog tot stilstand, maar de renners achter mij knallen bovenop mij en zo lig ik middenin de chaos. Vlug trek ik mijn fiets eruit maar die zit behoorlijk vast in de andere fietsen. Ketting eraf en voor ik weer weg ben is bijna iedereen al vertrokken. Als de Erik Dekker voorbij komt vraag ik even naar mijn rem te kijken en meteen roept de mechanieker dat ik moet stoppen, want nu heb ik toch echt wel wat met mijn wiel. Eer ik het wiel gewisseld heb zijn alle gelosten mij inmiddels voorbij gereden en kan ik aan een grote achtervolging beginnen. In principe weet ik dat het geen zin heeft, maar ergens hoop je nog dat ze vooraan stilvallen. Het duurt 25 km, tot na de Paddestraat voordat ik weer in een fatsoenlijke groep kom. Tja, ik zal de goden echt niet meer verzoeken.
In Kuurne is het niet beter. Na 8 km is er terwijl ze 65km/uur rijden een valpartij precies voor mijn neus. En net als de vorige dat lig ik midden in de stapel. Gelukkig legt het peleton het tempo stil en kunnen we rustig terug komen. Ik heb niet echt veel schade dus het valt allemaal mee. Vervolgens komen we in de heuvelzone en ik rij op het meest ongelukkige moment lek. 3 km voor de Eerste kasseien klim. Onderaan de klim sluit ik weer aan, maar op zo'n klim is het verschrikkelijk moeilijk passeren dus in de derde groep kom ik boven. Onderaan de Oude Kwaremont waar altijd de schifting plaatsvindt sluiten we weer bij de eerste aan, maar het lukt me niet meer om in het gedrang naar voren te rijden, hoe hard ik het ook probeer. En daarmee is ook deze koers voor mij afgelopen en in het water gevallen.
2 keer pech in 2 dagen. De benen waren nochtans goed genoeg, niet super. Maar als je de hele dag achter de feiten aan rijdt voel je je benen altijd meer dan als je vooraan fietst. Tot de eerste valpartij had ik echt het gevoel goed te zijn en met de besten mee te kunnen doen.
Nu zit ik met een behoorlijke kater thuis. Ik ben blij dat gisteren Langeveld met een fantastische wedstrijd de eer van de ploeg een beetje heeft kunnen redden, maar dat maakt mijn baal gevoel niet minder. Echt jammer van dit weekend waar ik zoveel van verwacht had, maar het seizoen gaat verder en volgende week mag ik het laten zien in Parijs Nice.
Groetjes Bram
