Een zwaar ingekorte etappe vanwege storm in het begin. Als je dan nog 90 km moet rijden van de etappe betekent dat natuurlijk spektakel, want het kan natuurlijk niet zo zijn dat op de rest van het parcours geen wind meer staat. En ik moet eerlijk zeggen dat me dat altijd prima zint. In het begin regende het ook nog vreselijk hard en dat was behoorlijk minder. Het was echt verschrikkelijk koud. Twee jasjes aan met daar overheen een regen body, en voor de handen twee paar handschoenen. Als klapper had Erik Dekker handwarmers die je in je handschoenen kon stoppen, die in reactie met zuurstof heel warm zouden worden. Heb er niks van gemerkt.
De wind stond voor een groot gedeelte pal tegen, of iets schuin van voren. Dan is het onmogelijk een waaier op te zetten, maar iedereen wist dat het op een bepaald punt ging gebeuren. Na een dorpje zouden we linksaf slaan en dat betekende dat de wind vol op de kant zou komen te staan, om in wielertermen te spreken. Wat je dan meemaakt in zo’n peloton is moeilijk te beschrijven, maar dat is dus echt topstress. Dat Quick Step daar zo goed in is heeft te maken met het type coureur, maar ook met het feit dat zij altijd al van te voren het heft in handen nemen, zodat als er van richting veranderd wordt ze met z’n allen voorin zitten.
Dat was voor mij ook de reden om vlak van te voren een beetje te gaan meedraaien om zo ook het duw en trek werk te ontlopen en toen we dat dorpje doorvlogen zat ik dus mooi voorin met de meesten van onze ploeg. En dan is het zaak om zo snel mogelijk in de waaier te komen, want anders lig je er gewoon af. Je eigen ploegmaats kun je dan ook alleen helpen door ze er tussen te laten en verder moet je hopen dat er zoveel mogelijk ploegmaats mee in de waaier schuiven. Vaak zie je niet eens hoeveel personen er nog aanhangen omdat achterom kijken gewoon te gevaarlijk is. Na 10 km durfde ik voor het eerst achter me te kijken en toen zag ik dat we nog maar met 20 man over waren met 3 van ons, Flecha en De Maar inclusief. Geesink is hier onze absolute kopman en daarom was het zaak om vanaf dat moment niet vol meer mee te draaien. Tot ons grote geluk kon er een waaier terug komen op 10 km voor de finish met veel favorieten en daarbij ook Geesink.
Op 3,5 km voor de finish sloeg het noodlot voor mij toe, toen ik net vol gas naar voren reed, kreeg ik te laat door dat we linksaf moesten slaan. Iemand viel, en ik probeerde nog zo goed en kwaad als het ging te remmen, maar de snelheid was te hoog op de natte weg, en brammm, daar lag ik weer. Dit was toch wel de heftigste valpartij die ik dit jaar gemaakt heb. Vorig jaar ben ik in geen enkele koers gevallen en dit jaar ben ik al in vier koersen gevallen. Daar wordt je echt moedeloos van. Ik roep zelf altijd dat je veel valpartijen kunt voorkomen, en deze had ik kunnen voorkomen door beter op te letten. Daarom baalde ik ook zo verschrikkelijk. In de laatste km stond ik op het punt weer aan te sluiten en op dat moment trap ik mijn derailleur in mijn achterwiel, die waarschijnlijk bij de val krom was komen te staan. Daar stond ik dan, nu helemaal te vloeken en te tieren. Ik was echt verschrikkelijk kwaad. Vervolgens komt Erik er ook nog heel rustig aan rijden en neemt alle tijd om mij een fiets te geven. Binnen de laatste 3 km krijg je met materiaal pech dezelfde tijd als de groep waarin je zit. Maar ik zat niet in de groep omdat ik net niet was aangesloten. De frustratie droop van mijn uiterlijk en de onmacht over de tijd dat ik daar stond heeft een jurylid allemaal kunnen aanschouwen en waarschijnlijk is het daarom dat ze loyaal zijn geweest en me maar 17 sec aan hebben gerekend. Net zo loyaal als ze waren om de etappe 90 km in te korten. Daar moesten we ten tijde van de UCI voor staken, maar nu kwamen ze zonder uitvoerig overleg zelf op het idee. Die ASO probeert ons toch echt te paaien. Of misschien had de UCI weer met modder gegooid. Op de eerste 90km van het parcours.
Goed, dus mijn frustratie ten aanzien van de verloren tijd was niet nodig, niet dat dat het grote probleem was. Het ging meer om die valpartijen, die ben ik nu echt beu. Bovendien heb ik een behoorlijke klap op mijn heup gemaakt en dat slaat door in mijn lies, zodat elke beenbeweging nu behoorlijk pijn doet. Dat is geen lekker vooruitzicht met de komende dagen.
Laten we weer hopen op een amazing recovery. Of zoiets als, de soep wordt niet zo heet gegeten als hij wordt opgediend.
De wind stond voor een groot gedeelte pal tegen, of iets schuin van voren. Dan is het onmogelijk een waaier op te zetten, maar iedereen wist dat het op een bepaald punt ging gebeuren. Na een dorpje zouden we linksaf slaan en dat betekende dat de wind vol op de kant zou komen te staan, om in wielertermen te spreken. Wat je dan meemaakt in zo’n peloton is moeilijk te beschrijven, maar dat is dus echt topstress. Dat Quick Step daar zo goed in is heeft te maken met het type coureur, maar ook met het feit dat zij altijd al van te voren het heft in handen nemen, zodat als er van richting veranderd wordt ze met z’n allen voorin zitten.
Dat was voor mij ook de reden om vlak van te voren een beetje te gaan meedraaien om zo ook het duw en trek werk te ontlopen en toen we dat dorpje doorvlogen zat ik dus mooi voorin met de meesten van onze ploeg. En dan is het zaak om zo snel mogelijk in de waaier te komen, want anders lig je er gewoon af. Je eigen ploegmaats kun je dan ook alleen helpen door ze er tussen te laten en verder moet je hopen dat er zoveel mogelijk ploegmaats mee in de waaier schuiven. Vaak zie je niet eens hoeveel personen er nog aanhangen omdat achterom kijken gewoon te gevaarlijk is. Na 10 km durfde ik voor het eerst achter me te kijken en toen zag ik dat we nog maar met 20 man over waren met 3 van ons, Flecha en De Maar inclusief. Geesink is hier onze absolute kopman en daarom was het zaak om vanaf dat moment niet vol meer mee te draaien. Tot ons grote geluk kon er een waaier terug komen op 10 km voor de finish met veel favorieten en daarbij ook Geesink.
Op 3,5 km voor de finish sloeg het noodlot voor mij toe, toen ik net vol gas naar voren reed, kreeg ik te laat door dat we linksaf moesten slaan. Iemand viel, en ik probeerde nog zo goed en kwaad als het ging te remmen, maar de snelheid was te hoog op de natte weg, en brammm, daar lag ik weer. Dit was toch wel de heftigste valpartij die ik dit jaar gemaakt heb. Vorig jaar ben ik in geen enkele koers gevallen en dit jaar ben ik al in vier koersen gevallen. Daar wordt je echt moedeloos van. Ik roep zelf altijd dat je veel valpartijen kunt voorkomen, en deze had ik kunnen voorkomen door beter op te letten. Daarom baalde ik ook zo verschrikkelijk. In de laatste km stond ik op het punt weer aan te sluiten en op dat moment trap ik mijn derailleur in mijn achterwiel, die waarschijnlijk bij de val krom was komen te staan. Daar stond ik dan, nu helemaal te vloeken en te tieren. Ik was echt verschrikkelijk kwaad. Vervolgens komt Erik er ook nog heel rustig aan rijden en neemt alle tijd om mij een fiets te geven. Binnen de laatste 3 km krijg je met materiaal pech dezelfde tijd als de groep waarin je zit. Maar ik zat niet in de groep omdat ik net niet was aangesloten. De frustratie droop van mijn uiterlijk en de onmacht over de tijd dat ik daar stond heeft een jurylid allemaal kunnen aanschouwen en waarschijnlijk is het daarom dat ze loyaal zijn geweest en me maar 17 sec aan hebben gerekend. Net zo loyaal als ze waren om de etappe 90 km in te korten. Daar moesten we ten tijde van de UCI voor staken, maar nu kwamen ze zonder uitvoerig overleg zelf op het idee. Die ASO probeert ons toch echt te paaien. Of misschien had de UCI weer met modder gegooid. Op de eerste 90km van het parcours.
Goed, dus mijn frustratie ten aanzien van de verloren tijd was niet nodig, niet dat dat het grote probleem was. Het ging meer om die valpartijen, die ben ik nu echt beu. Bovendien heb ik een behoorlijke klap op mijn heup gemaakt en dat slaat door in mijn lies, zodat elke beenbeweging nu behoorlijk pijn doet. Dat is geen lekker vooruitzicht met de komende dagen.
Laten we weer hopen op een amazing recovery. Of zoiets als, de soep wordt niet zo heet gegeten als hij wordt opgediend.
