De ochtend na de valpartij kwam ik nauwelijks uit mijn bed omdat ik moeilijk op mijn heup kon staan. Deze deed verschrikkelijk pijn. Echter eenmaal op de fiets sta je niet meer op je heup en het ging. Natuurlijk deed het wel iets pijn, maar minder als ik zelf had voorzien. Ik kon zelfs vrij makkelijk mee in de finale zonder overschot te hebben overigens. Een dag later was het weer iets beter, maar toen begon mijn knie parten te spelen en heb ik heel even gedacht om op te geven. Echter zaten we als ploeg heel goed in de race en wilde ik dat niet vergallen.

Voor de laatste klim, waarschijnlijk door de adrenaline van het heftige weer en parcours voelde ik mijn knie nauwelijks nog en toen we na een afdaling met Robert op een gat zaten moesten we even alles geven om hem voor de slotklim weer terug te brengen. Het laatste gaatje kon hij zelf dichtrijden en daardoor kwam alles weer in orde. Gisteren was niet echt mijn topdag, misschien een beetje een terugslag van de afgelopen dagen. Echter moesten Laurens en ik proberen zo lang mogelijk mee te gaan op de Ventoux in geval van pech voor Robert. Helaas heb ik niks kunnen betekenen, maar dat bleek ook niet nodig. Robert daarentegen reed op grootse wijze iedereen uit het wiel op Evans na en pakte de leiding.

En daarmee worden nieuwe doelen ingevuld de komende dagen. We zullen de koers moeten controleren gedurende de drie zware dagen die we nu nog voor de boeg hebben. Ik hoop dat ik iets beter ben dan de afgelopen dagen, maar ik denk dat we een ploeg hebben die sterk genoeg is om dit tot een goed einde te brengen. En ach, we hebben altijd Robert zelf nog.

Groetjes Bram