Al tijdens de neutralisatie voelde ik de 5e etappe pijn in mijn knie. Elke trap deed zeer en dat voorspelde weinig goeds voor de etappe. We hadden de taak om op een zwaar parcours de boel te controleren. En nu pakte dat niet zo gunstig uit voor ons. Er ontstond op de tweede beklimming een kopgroep van 24 renners. Dit was een zeer slechte zaak, maar het viel gewoonweg op zo’n zwaar parcours niet te controleren. Met 3 ploegmaats die gelost waren moesten we de boel controleren met 4 renners. 4 tegen 24 is geen pretje. Gelukkig moesten er al snel 7 afhaken van voren zodat er 7 overbleven. Boven op de tweede klim had ik echter al het idee dat mijn voorband leeg aan het lopen was. Duwend op mijn voorwiel sloeg de band niet door op mijn velg en aangezien alle hands aan dek nodig waren durfde ik niet de zekerheid te nemen om te wisselen. Ook na mijn ervaring in Omloop het Volk, waar ik stopte met het idee dat ik lek had gereden, terwijl ik gewoon met een volle tube stond. Elke bocht die ik doorreed dacht ik dat er iets was, maar het ging nog vooruit en afzien was het zeker dus ik nam aan dat het aan mijn benen en het parcours lag dat het zo zwaar liep. Over de knie kon ik me echt niet druk gaan maken op dat moment. Op 35 km voor de finish reed ik over een hobbel en toen sloeg mijn band toch echt op de velg. Bij een tweede test bleek inderdaad dat hij nu wel half leeg was (of half vol). Met een nieuw wiel liep het in een keer een stuk beter, maar het was al te laat. Mijn kastje was leeg. Op het moment dat ik moest lossen op het laatste klimmetje voelde ik mijn knie pas. Deze deed nu toch echt wel pijn.
Gisteren vreesde ik er daarom ook al voor een goed einde. Onder normale omstandigheden was ik niet eens gestart, maar nu we aan de leiding stonden kon ik me niet zomaar onttrekken. Ze zouden me immers hard kunnen gebruiken en daarom ging ik van start met een flinke ontstekingremmer en pijnstiller. Vervolgens leverde een bezoekje aan de dokter nog een extra pijnstiller op. Echter kreeg ik gedurende de etappe steeds meer pijn aan mijn knie en het leek erop dat de hij op slot ging. Bovendien begon ik op allerlei manieren te compenseren en dat zorgde ervoor dat ik niet alleen last kreeg van mijn knie, maar ook rug en heup. Op gegeven moment ging het gewoon niet langer en daarom heb ik besloten om te stoppen voordat ik mijn had kunnen uitsteken. Erg jammer, maar om nu al een hypotheek op mijn seizoen was allerminst verstandig en het leek erop dat Robert niet teveel problemen zou krijgen.
Tot de laatste afdaling van de dag. Deze staat bekend als verschrikkelijk technisch en gevaarlijk en dan is Robert met zijn lange gestalte niet in zijn voordeel. Bovendien is hij technisch nog niet zo vaardig als bijvoorbeeld Rebellin en Cunego. Het is heel jammer dat hij de trui verloren heeft, maar hij kon er zelf in berusten. Het is ook niet zo erg. Dat hij zover is gekomen is al bewonderend waardig. Het is ook niet de zwakte van de ploeg dat hij de trui verloren heeft, want als je twee dagen volle bak op kop rijdt is het niet meer dan normaal dat je niet mee kunt over de laatste berg. Ook al had er iemand met Robert meegekund dan was rechtzetten in de laatste 10 km gewoon weg onmogelijk geworden. Jammer, maar niemand in de ploeg is erg ontgoocheld. De tijd van Robert komt wel en hij laat hier zien over een buitengewoon talent te beschikken.
Zelf zit ik ondertussen behoorlijk in een dal. De laatste dag Parijs Nice op de televisie kijken is niet precies wat ik me er van voorgesteld had. Mijn seizoen begon goed in de Ruta, maar sinds de Omloop is het alleen maar kommer en kwel. Ik kan alleen hopen dat het tij zich snel zal keren en deze knie blessure niet te lang zal duren. Maar voorlopig voelt hij heel slecht aan en ondertussen doet zelfs lopen al pijn. Dinsdag zal er een echo gemaakt worden en aan de hand daarvan zullen we verder uitstippelen wat er gaat gebeuren. Laten we tot dan hopen dat het herstel spoedig verloopt.
Groetjes Bram
