Na afgelopen zaterdag waar de E3 aan de ene kant een teleurstelling was maar aan de andere kant een opluchting ging ik met vertrouwen naar de Panne. De teleurstelling zat hem met name in het feit dat ik de ontsnapping in het begin miste doordat ik heel even mijn benen stil hield. Dat was ook mede de reden waarom de ontsnapping weg reed die het tot het einde toe uitzong. Dan baal je wel natuurlijk. Echter voelde ik me 10 keer beter dan in Dwars door Vlaanderen en dat gaf moed. Eindelijk had ik de power weer terug die ik sinds de Ruta niet echt meer gevoeld (met een kleine opleving de 1e etappe van Parijs Nice, maar dat werd teniet gedaan door de bewuste valpartij). Het was dus goed, niet goed genoeg om met de besten mee te kunnen, maar wel met de beteren. En dat was voor mij al genoeg.
Het was niet de kasseien opworstelen, maar weer terug oprammen. Heerlijk. En daarom was mijn missie vandaag om maar eens in de aanval te gaan. Toen op 30 km voor de meet Weylandt ging heb ik het zelf maar eens geprobeerd. Het volgende klimmetje heb ik mezelf maar eens flink gegeven toen ik zag dat er 3 man aansloot. Vervolgens werd de groep iets groter met de meeste favorieten erin. Waarom het niet echt draaide weet ik niet, maar dat zorgde er wel voor dat we werden terug gepakt. Erg jammer. Vervolgens komen we weer bij de klim waar ik de vorige ronde zo mijn best had gedaan. Voor mij moeten er drie passen waardoor er drie renners met Joost Posthuma zich afscheiden. Dan is het niet aan mij en daarom hou ik even in. Op dat moment passeert Ballan en als ik uiteindelijk besluit dat ik er zelf ook wel naar toe kan rijden ben ik eigenlijk al te laat. Ik hang tussen hun en het peleton en bovenop sluit het peleton weer bij mij aan. Jammer, door iets allerter te reageren en koersen had ik erbij gezeten, maar dat geldt natuurlijk nog voor tig anderen. Daar heb je achteraf niks aan. Wat rest is het gevoel dat je weer meedoet in de koers en dat je vorm groeiende is.
Als laatste was ik erg tevreden over de ploeg. Door verscheidene redenen hebben we ons in de afgelopen twee klassiekers nauwelijks getoond of kunnen tonen, ondanks dat we in de breedte wel sterk waren. Vandaag was er echt een ploeg en dat geeft moed. Waarbij vooral Rik Flens complimenten verdiend over zijn manier van rijden.
Groetjes Bram
