Het was precies vorig jaar in dit Hotel dat Vera 's avonds belde om te zeggen dat ze dacht dat het begonnen was. Ik begon over te lopen van adrenaline en ik moest zo snel mogelijk weg. Achteraf was dat toch wel de heftigste nacht uit mijn leven. De geboorte van Roos. Het lijkt net of je hersenen maar een klein stukje van een bepaalde periode kunnen herinneren of dat de rest van de tijd om zo'n heftige gebeurtenis verdwijnt, want van de Ronde van België van vorig jaar kan ik me weinig herinneren.

De tijdrit van vandaag die op het programma staat is precies dezelfde als die van vorig jaar, maar ik moet verschrikkelijk diep graven om me iets van het parcours te herinneren. Er komt echt maar heel weinig boven. Vandaag mag ik hem dan nog een keer doen, dus misschien dat ik tijdens het parcours nog wat oprakel. Heel belangrijk is het eigenlijk ook niet, want het is gewoon een kwestie van rammen. Na de goede uitslag van gisteren ben ik zeker gemotiveerd om een goede tijdrit te rijden. Wie weet kan ik nog wat plaatsjes goed maken. Gisteren was in ieder geval een kleine opsteker. Ik moet het niet mooier maken dat het is natuurlijk, want uiteindelijk is het ook niet zo dat hier de hele wereldtop verzameld is. Maar voor een eerste koers na een tijdje rust is het toch goed te weten dat de conditie al weer goed is. De basis is er en daar kan ik dan op verder bouwen. Het hoogtepunt zal toch moeten liggen in de Tour, die nu ineens al akelig dichtbij komt.

Dan denk ik weer aan vorig jaar. Vanaf de geboorte van Roos heb ik geen moment rust gehad en werd ik zo op het Engelse eiland gegooid, waar ik eerst 3 dagen heb bijgeslapen. Die weken lijken in een week samen gepakt en dan besef ik toch dat de Tour wel eens heel rap kan komen. Vandaag eerst maar een een goede tijdrit rijden. En daarna van dag tot dag verder kijken.

Bram