maar door de nervositeit die er heerste in het peloton zijn er toch al een aantal renners die hun wonden kunnen likken. Zo'n eerste tourdag is wat dat betreft toch altijd al verschrikkelijk. Zoiets vergeet je snel maar vandaag wist ik het weer. Overal kabaal en in het peloton rijden ze net 10cm dichter op elkaar als anders omdat het belang om vooraan te zitten en daarmee te 'wringen' veel groter is als in andere wedstrijden. Met dus valpartijen als gevolg.
Als je dan Dennis van voren moet houden die daar zeker niet goed in is heb je een uitermate lastige taak. In de finale lukte het maar niet om van voren te komen en daarmee werden we bijna het slachtoffer van een valpartij van Soler. Wanneer die heeft leren fietsen is mij niet helemaal duidelijk want die kan echt niet met zo'n ding overweg behalve dat hij heel hard een berg op kan rijden. Het bewijs ligt wel in het feit dat toen hij net weer op de fiets zat en zijn ploegmaats hem probeerden terug te brengen gewoon rechtdoor reed terwijl hij links moest. En dat terwijl er ongeveer 200 aanwijzingen zijn waaraan je kunt afleiden welke richting je uit moet in de Tour.
Maar goed, Dennis en ik stonden dus achter de valpartij en als je dan nog maar 6 km moet geeft dat in een keer een enorme dosis stress. Behalve bij Dennis want die liet zich vervolgens nog bijna van de fiets aflopen door een renner van Lampre, maar met een flinke ruk aan zijn shirt van mij begreep hij dat dat niet zo'n goed idee was. Na wat gehaffel trok ik hem op gang met Dennis in mijn wiel en was het zaak zo snel mogelijk terug te rijden naar het peloton dat in sneltreinvaart op weg was naar de finish. Dat lukte redelijk en met hulp van Pieter en Lau werd het laatste stuk overbrugd. Achteraf bleek dat we maar met 8 renners terug kwamen dus van enig geluk kunnen we wel spreken. Vervolgens vroeg Dennis of ik in zijn wiel wilde gaan zitten. Hij was ongetwijfeld onder de indruk van mijn achtervolgings woede en dacht dat ik vast die etappe ging winnen. Zelf had ik het idee dat dat wel handig was omdat de kans dat ik bij hem bleef groter was dan hij bij mij bleef. En dan hoefde hij dus niet te volgen. Op een of andere manier verloren we geen plaatsen. En dat vond ik al wel een prestatie, maar zo bleek toen ik de klim op draaide, er zaten bijna geen renners meer achter ons en die er nog zaten waren al helemaal niet van plan om op te schuiven.
En de laatste 2 km waren echt poepie lastig en als je dan nog steeds bij Dennis in het wiel moet blijven is dat geen kadoo meer. Dat lukte dus ook maar eventjes en daarna reed hij van mij weg. Aan de finish kreeg ik 26 sec aan mijn broek en als je de Tour wilt winnen is dat niet zo heel erg slim.
Groetjes Bram
