2^e rustdag

Achteraf had ik makkelijkere en betere dagen kunnen uitzoeken voor een ontsnapping. Maar dat heb je niet altijd in de hand. Met z’n vieren weg rijden uit een groep van 21 en een vol jagend peloton achter je, is niet het allerbeste voor je benen. Als ik het zelf niet aangesticht had dan had ik medelijden gehad met die 4. Op het moment dat ik de poging wilde stoppen kreeg ik te horen dat het peloton stopte om te plassen. 70 km gereden met 53 km/uur gemiddeld. Er zijn weinig dagen dat het harder gaat. We moesten nog 120km en dat was voor ons nog een heel eind. Voor het peloton echter niet na een kleine pauze en met een maximale voorsprong van 6 min, was het niet al te moeilijk om dat te dichten op 4 half dode pieren.

Op gegeven moment komt Erik Dekker naast me rijden en zegt. ‘Er rijden vier ploegen op kop, geen paniek, rustig blijven.’ Toen wist ik echter al dat we de finish niet me z’n vieren gingen halen. Helaas het was op voorhand een van de dagen dat een ontsnapping weg zou kunnen rijden. Maar met slechts 4 renners vooruit waren er te veel ploegen die nog een overwinning roken. Gelukkig ging Oscar met de overwinning lopen. Oscar is een sprinter die belang heeft bij zware koersen en aangezien ik daar toch mede oorzaak van was had ik toch nog mijn duit in het zakje gedaan. Tenminste dat hou ik mezelf voor om het niet als verloren energie te zien. Gisteren hadden de 4 vluchters meer geluk, maar ik had simpelweg de benen er niet meer voor en was al blij dat het eerste gedeelte van de lang beklimming van de Agnel rustig ging. Toen ze begonnen te rijden kon ik nog mee en op de top zat ik nog in de eerste groep. Echter door de verschrikkelijke valpartij van Pereiro, die over een vangrail ging en 4 meter lager plat op het asfalt kwam, werd de achtervolging gestaakt en kwam iedereen terug. Later werd de achtervolging opnieuw gezet. Op gegeven moment begon het te druppelen en daarmee werd de weg spekglad. Een Italiaans, Spaans fenomeen waar iedereen zich bewust van is. Tenzij je al 2 weken in Frankrijk hebt gekoerst. Dus, de eerste de beste rotonde lag een kwart van het peloton op de grond en werd de achtervolging voor een tweede keer gestaakt. Ditmaal definitief door Lampre en dat gaf de vluchters vrij spel en in etappe waarvan je het vooraf niet verwacht.

Soms lijkt wielrennen zo voorspelbaar, maar vaak is het tegendeel waar. Zelf dacht ik er wel aan te kunnen hangen tot aan de voet van de laatste klim, niet rekening houdend met een pukkel van derde catogorie op 25 km van de finish. Daar kreeg ik het even behoorlijk benauwd en ik werd er simpelweg 200m voor de top als laatste afgereden. De tol betalend van de dag ervoor. Geen nood, ik werd opgepikt door 4 renners en de slotklim ben ik lekker rustig opgereden met Bastiaan Langeveld.

Nu op de rustdag loop ik de hele dag te hoesten. De afwisseling van warm en koud weer samen met de inspanningen hebben hun tol geëist. Mijn longen zijn gaan protesteren en behoorlijk geïrriteerd. Het was al een week aan het sluimeren, maar het bleef beperkt bij mijn keel, luchtpijp. Het is nu echter over geslagen op mijn longen. Dit heb ik al vaker gehad, zo ook in mijn eerste tour, en echt prettig is het niet. Maar Parijs kan ik er wel mee halen, en ben dan ook heel blij met deze rustdag. Morgen en overmorgen dus de zwaarste etappes. Ik kijk er dan ook niet echt naar uit, behalve dat de aankomst van de 2^e dag op Alp d’Huez is. Een speciale berg.

Dennis voelt zich echter super, en heeft gisteren laten zien dat hij heel dicht bij geel is. Wellicht is morgen te lastig om hem te ondersteunen, maar de dagen daarna moet het weer lukken.

Groetjes Bram