De week wordt tot nu toe gekenmerkt door drie grote K's. Eerst de niet Tour selectie, vervolgens word ik een dag voor de Dauphine ziek en vandaag werden we geslachtofferd door valpartijen met als grootste slachtoffer Paul Martens, mijn huidige kamergenoot die ik nog geen nacht heb gezien. Ik krijg net te horen dat hij een rib gebroken heeft en een gescheurde nier en daardoor een nacht in het ziekenhuis moet blijven. Dat is echt heel erg slecht nieuws. Paul was de enige die door was na een massale valpartij op 15km van de finish, maar viel in de afdaling door Dumoulin op 3km van de finish. Zoals een wielrenner betaamt stapte hij weer op de fiets en finishte, want je hoopt altijd weer op beterschap de volgende dag. In de bus aangekomen vertelde hij wel direct dat hij z'n rib had gebroken omdat hij het voelde bewegen tijdens ademhalen, maar van z'n nier had hij toen nog geen benul. Echt K. Zelf kon ik de valpartij op 15 km ontwijken maar daarvoor moest ik wel een helling afduiken waardoor ik een verdieping lager in een weiland terecht kwam, Fietsend omhoog ging niet dus was het zaak om zo snel mogelijk omhoog te klauteren. Daar aan gekomen kon ik ongeveer gelijk vertrekken met Denis Menchov en heb hem nog kunnen helpen om terug te keren in het peloton. Dit was dan ook meteen mijn laatste echte inspanning. Kleine K. Dit heeft dan vooral te maken met het feit dat ik zaterdag ochtend naar de Dauphine afreisde met een lichte pijn in de keel. Vorm noemen ze dat ook wel. Totdat ik uit het vliegtuig stapte en de lichte keelpijn een zware keelpijn was geworden. Terwijl het rond de 27 graden was kreeg ik het erg koud. Slecht teken dus. De dokter stelde een keelontsteking vast en zag het erg somber in. In de kleine hoop dat het iets bacterieels zou zijn, ben ik toch begonnen met antibiotica en heb de rest van de dag geslapen. De kamer ben ik niet meer afgeweest en wonder boven wonder voelde ik me gister ochtend fit genoeg om te starten. Het fietsen zelf viel helemaal niet tegen. Vandaag werd me echter op het hart gedrukt om niet te gek te doen en zeker niet te proberen om iets te forceren. En dat was nu juist net wat ik hier graag wilde doen. Tweede K. Ik hoop de komende dagen mijn herstel in dit tempo door te kunnen trekken. De vorm heeft dan wel even een deukje opgelopen maar hoeft niet meteen volledig weg te zijn. De benen voelen goed dus als het lichaam weer de oude wordt komt dat vast goed en kan ik alsnog laten zien dat die tourselectie in mijn geval een foute beslissing is. Dat is dus die derde K, waarover ik later misschien nog wel mijn mening geef. Groetjes Bram